De sfeer zit er al vroeg in. Normaal gesproken loopt het niet zo storm voor een voorprogramma maar dat is bij Against Me! wel anders. Het is vreemd om deze formatie als support act te aanschouwen aangezien ze regelmatig shows op eigen kracht geven. Against Me! zag ik voor het eerst in 2008 toen Laura Jane nog Tom heette. Inderdaad, u leest het goed. De leadzanger/zangeres ondergaat een nogal ingrijpende verandering en dat wordt uitvoerig bezongen op hun meest recente album ‘Transgender Dysphoria Blues’. De vraag die uiteraard gesteld mag worden is; hoe klinkt de muziek vandaag de dag aangezien naast deze verandering ook twee bandleden vervangen zijn.
Nou, Against Me! klinkt als vanouds en heeft niets aan kwaliteit ingeboet. De zaal zit bomvol als boegbeeld Laura Jane (met de toepasselijke tekst Gender is Over op haar shirt) aftrapt. De rockers uit Florida krijgen drie kwartier de tijd waarin ze precies doen waarvoor ze gekomen zijn. Snelle nummers spelen en de boel goed opwarmen voor de hoofdact. Voornamelijk worden er nummers gespeeld van het eerder genoemde album maar ook twee sterke songs van New Wave (Thrash Unreal en White People For Peace) worden niet vergeten. Als afsluiter het populaire I Was A Teenage Anarchist en de zaal is er helemaal klaar voor.
Ze hadden het al aangekondigd. Ze stoppen er voor onbepaalde tijd mee. Maar uiteraard niet voordat de fans de rockers uit New Jersey nog eenmaal live kunnen aanschouwen. The Gaslight Anthem, opgericht in 2006, vindt het na vier studio albums en nog wat ander materiaal dat het tijd is voor een pauze. Dat de totstandkoming van het meest recente album Get Hurt op zijn zachtst gezegd niet van een leien dakje ging heeft hier hoogstwaarschijnlijk aan bijgedragen. Maar voordat de instrumenten aan de spreekwoordelijke wilgen worden gehangen trekken de Amerikanen nog eenmaal alle registers open in een ruim negentig minuten durende set voor tweeduizend man in een warm Tivoli Vredenburg.
Brian Fallon en zijn makkers trappen af met het aanstekelijke Handwritten, afkomstig van het gelijknamige album, een uitstekend nummer om mee te beginnen. Vanaf de eerste noot staat de zaal in vuur en vlam. Na een flashback naar het prille begin (met het nummer 1930) keren de mannen snel terug naar het heden door vervolgens drie nummers van Get Hurt eruit te knallen. The Gaslight Anthem lijkt er gebrand op te zijn om ons een dwarsdoorsnede te laten zijn van hun oeuvre. Zelfs Say I Won’t (Recognize) van de EP Señor And The Queen komt langs. Brian is in zijn nopjes terwijl de overige bandleden af en toe een beetje een afwezige indruk maken. Met name wanneer Brian interactie zoekt lijkt hij toch op zichzelf aangewezen te zijn. Een anekdote over dat hij in Amsterdam een paar dronken kerels reclameborden zag aflikken krijgt weinig bijval. Het publiek bemoeit zich er wel mee in de vorm van hier en daar wat boe-geroep want wie heeft het nou over Amsterdam als je in Utrecht staat te spelen?
Brian waagt af en toe nog een poging tot interactie maar doet verder waar hij voor gekomen is; de menigte geven wat het verdient. Goede rocksongs, want dat is waar we naar luisteren. De mannen halen, ondanks het feit dat de ‘break’ al in zicht is, alles uit de kast. Werd er in november alleen het titelnummer van het album American Slang gespeeld, ditmaal krijgen de geweldige meezingers Old Haunts en Stay Lucky ook een kans. De set is dusdanig gevarieerd dat niemand teleurgesteld wordt. Bonusmateriaal van de deluxe edition van Get Hurt (Sweet Morphine, Halloween), singles (She Loves You) en EP-materiaal (Say I Won’t (Recognize)), alles komt aan bod. Fans van het eerste uur kunnen in hun handjes wrijven.
Zodra de klanken van American Slang klinken begint het door te dringen dat de kerels uit New Jersey bezig zijn met hun Grande Finale. Nog even alles eruit persen wat erin zit. En waar kun je dat beter mee doen dan met American Slang, The 59 Sound, “45 en The Backseat achtereen te laten horen? De zaal zingt alles woord voor woord mee. Even wordt vergeten dat dit voorlopig de laatste klanken zijn die de heren ons laten horen. Aan een toegift doen de heren niet dus zodra The Backseat ten einde is lopen de heren alsof er niks aan de hand is het podium af.
Afscheid nemen is nooit leuk. Zoals de belastingdienst zegt; leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker. En door deze overdosis rock (25 nummers) is het afscheid iets makkelijker geworden. Nou ja, een klein beetje dan.
