The Girl Who Cried Wolf – A(r)mor

Tool, Carneia en Baroness zijn drie herkenningspunten voor A(r)mor, het tweede album van de Belgische band The Girl Who Cried Wolf. Maar waar die bands doorgaans de versterker voor elk nummer op 10 zetten, gaat die bij TGWCW al eens naar zes of zeven. Wat dan weer meer tijd en ruimte laat voor emotie en details, zodat je o.m. dat mooie cellogeluid van deze band opmerkt. TGWCW laat zich niet vangen in hokjes als pop, rock of metal, maar plukt de donkerste vruchten die het leven te bieden heeft en laat zich daarna gedwee uit het paradijs verjagen.
 
De invloeden voor A(r)mor komen uit velerlei richtingen. Na de eerste twee tracks, Hidden en Healer, zou je vermoeden dat dit een donker en diepdroevig postpunk-album wordt zoals Whispering Sons of Esben & The Witch die maken. Daarna gaat het naar filmische en melancholische poprock in Running om dan weer helemaal van koers te veranderen met Pestilence. Waarschijnlijk verwijzen ze naar de ziekte en niet naar de Nederlandse deathmetalband, maar toch. Verstopt onder de geluidslaagjes zit hier zelfs een scream van producer Tim De Gieter (FÄR, Brutus, Charnia, Vonnis, …). Deze track heeft wel iets van black- en deathmetal in zich, al zullen blackmetal-puristen dat onmiddellijk tegenspreken. Na Pestilence worden de referenties naar Tool en Baroness sterker, met name op Iron & Stone, Skin, Senseless en (vooral in de finale) Left. Jammer dat ze geen van deze tracks kozen als single/video, want als je enkel afgaat op Running en Ashes krijg je niet het volledige beeld van deze band.
 
Het vorige album van TGWCW werd gemakshalve omschreven als doompop en zo je wil dekt die vlag ook de lading op dit album. Maar er is meer aan de hand. De sfeerzetting op dit nieuwe album als geheel doet mij vaak denken aan postmetal. In dat genre wordt de stem al eens weggelaten of als instrument beschouwd en dat laatste lijkt hier wel meegenomen. De klankkleur van de soms zuinige lyrics lijkt minstens zo belangrijk als de betekenis. Zangeres Heleen Destuyver heeft dan ook een prachtige, heldere stem waarmee ze alle kanten uitgaat en die een perfect contrast biedt met het donkere en duistere van de muziek.
 
Voor fans van de halve catalogus van Consouling Sounds, Tool, RoomMe, Polly Pain, Carneia, Chelsea Wolfe en Esben And The Witch en dus voor iedereen die al eens uit het paradijs weggejaagd is.