The Good Hand – Blissful Yearning

Hanzestad Zwolle heeft het allemaal. Een bruisende en historische binnenstad (inclusief Peperbus), een fraai poppodium (Hedon), een betaald voetbalvereniging (PEC) en een ouderwetse platenzaak (Minstrel Music) waar je nog lekker door bakken vinyl en cd’s kunt struinen. Wat wil de Zwollenaar nog meer? Nou, gewoon lekkere muziek! Typhoon en Rico & Sticks worden bekend verondersteld. Die genieten zelfs landelijke bekendheid. Maar die gasten maken geen rockmuziek. Voor dit genre hebben ze in Zwolle gelukkig The Good Hand. Een band die nog steeds landelijke bekendheid ontbeert, maar dat enorm verdient.
The Good Hand noemt zich een powertrio en bestaat uit Ingmar Regeling op drums, Dennis Edelenbosch op basgitaar en Arjan Hoekstra die zang, gitaar, tuba en trombone voor rekening neemt. Sinds hun oprichting in 2010 hebben de mannen een uitstekende reputatie opgebouwd. Ze stonden al op festivals en podia in Nederland en Duitsland en zelfs samen met een van hun inspirators Motorpsycho.
Het was schrijvende collega en goede vriend Ruard Veltmaat van Progwereld die mij op deze band en dit album attendeerde. Dit album Blissful Yearning is net als de twee voorgaanden uitgebracht op het Zwolse label Minstrel Music. Gewoon ouderwets op LP. Het album bestrijkt op indringende wijze het muzikale palet van de band op dit moment. Thema van het album is geïnspireerd door het gedicht Selige Sehnsucht van Goethe. Alles verandert altijd, stopt of sterft niet, maar gaat over in iets nieuws.
Muzikaal gezien is The Good Hand niet voor één of twee gaten te vangen. De basis ligt in psychedelische rock van de jaren zestig en zeventig. Maar je hoort ook invloeden van blues rock, punk, stoner en post rock. Een bonte mix van Motorpsycho, Black Mountain en Queens Of The Stone Age. The Good Hand bruist, stuitert en brengt zijn muziek en teksten vol overgave en oprechte emotie. En dat op zeven nummers met een totale speelduur van een halve voetbalwedstrijd zuivere speeltijd.
Zonder andere nummers tekort te doen licht ik er een paar van mijn persoonlijke favorieten uit. Te beginnen met Borderride. De intro van bijna twee minuten is een van de beste die ik in lange tijd heb gehoord. Cocoon, met open en los drumspel, waarin de heren blijk geven het ook rustiger aan te kunnen doen. Zonder verlies van die kenmerkende emotie en intensiteit. Maar ook het fraai opgebouwde Die And Become met een bloedstollend mooi pastoraal aandoend intro van tuba, trombone en zang, gevolgd door galmend gitaarspel met op de achtergrond hoge engelachtige zang. De LP besluit met het ruige en vuige Madness. Drie minuten recht toe recht aan rock met raggende en overstuurde gitaarriffs.
Niet vaak hoorde ik rauw, intens en bruut zo gepolijst en zuiver klinken. Wanneer je benieuwd bent hoe deze contradictie klinkt, ga dit album van The Good Hand dan checken. Ik heb er maar twee woorden voor. Klasse plaat!