Dat wordt duidelijk als je luistert naar The Great Discord. Die hebben een zangeres die even heeft meegedaan op de Popestar-EP van Ghost en die een gastrol had op een track van Magna Carta Cartel, een band van voormalig naamloze Ghoul Martin Prisner. The Great Discord heeft overigens reeds op tour geweest met Ghost. Heel veel pijlen dus die wijzen in de richting van die andere, veel succesvollere band. En ook muzikaal mag je The Great Discord in hetzelfde straatje zetten als Ghost. Het drumwerk en de synths, zelfs de stem van Fia Kempe en heel wat gitaarpartijen zouden kunnen doorgaan voor dat van Ghost. Ze komen zelfs uit hetzelfde stadje, dus misschien, wie weet, …
Toch proberen deze Zweden zich een eigen gezicht aan te meten met hun progressive death-pop. Er zit minder vloeiende melodie in de nummers, de gitaren krijgen vaker voorrang op de synths en de zangeres haalt hogere noten dan de Papa, denk aan Marieke Bresseleers van Circle Unbroken of Floor Jansen, terwijl het bij Ghost vaak toch meer declameren dan zingen is. The Great Discord heeft als totaalgeluid net iets meer agressie, maar ook minder meezingbare stukken. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat je toch met het tekstvel in de hand op zoek moet naar het verhaal van The Rabbit Hole. Dat is natuurlijk Alice in Wonderland van Lewis Carrol. Ze zijn overigens niet de eerste metalband die zich hieraan waagt, maar bepaalde stukken weten ze mooi te vatten in een song, zoals in de fluisterballad Neon Dreaming.
Mark Holcomb van de Amerikaanse progressive metalband Periphery mag een solo komen meespelen in Omen en dat levert ook één van de muzikale hoogtepunten op op The Rabbit Hole. Al staan er nog wel een aantal heel knappe tracks op dit album, zoals Persona, Cadence en The Red Rabbit.
Voor wie Ghost te tam en te veel show vindt, is The Great Discord zeker een aanrader.