The Hawkins – Silence Is A Bomb

De Zweedse rockband The Hawkins heeft iets met de vroegste glamrock-versie van Queen. En waarschijnlijk ook met de early Queen-interpretaties van de broertjes Justin en Dan Hawkins in The Darkness. Mocht The Hawkins-zanger Johannes Carlsson op het nieuwe album Silence Is A Bomb ook nog zo’n hoge kopstem gebruiken als Justin, dan pas zouden beide bands voor elkaar kunnen doorgaan.
Bijkomend verschil: die van The Darkness hebben op elk van hun albums wel een paar ultieme momenten van genialiteit in hun gitaarakkoorden en –solo’s, hun meezingbare refreinen of hun dramatische songopbouw, die ze dan aanvullen met heel matige vullers. Daartegenover is The Hawkins een heel degelijke band, maar we missen die flitsen van genialiteit, net omdat het bij deze Zweden allemaal zo dicht tegen The Darkness aan leunt.
Meteen afvoeren als rip off dan maar? Dat ook niet. Het niveau ligt op een constante hoogte en The Hawkins doen hard hun best om toch ook origineel te klinken. Echte stinkers of vullers staan er niet op Silence Is A Bomb. En je hoort vooral een gedreven band die met veel enthousiasme en grinta de studio ingegaan is. Een paar tracks zijn net iets beter dan gemiddeld: Hilow, Mynah, Libertine en Fisherman’s Blues.
Misschien zijn we wat streng geweest voor The Hawkins en moeten we na een paar luisterbeurten toegeven dat dit best een prima prima album is met uitmuntende glamrock, stevige gitaren en degelijke lyrics.

https://www.facebook.com/thehawkinsswe/videos/306403520607503