Wie dan op een doorslagje van Crucified Barbara rekent, komt bedrogen uit. Ja The Heard heeft best wel potige hardrock-momenten, maar deze dames (en één heer) schilderen voortaan met veel meer kleuren. Stoner, pyschedelische gitaren, droompop, doompop, powermetal, gothic en 70’s-hardrock, … het komt allemaal voorbij op The Island. Niet één track laat zich in het net van slechts één genre vangen. Zo kondigt It zich aan als een slepend stoner-anthem, maar komt er dan plots een hairmetal-solo langs. Caller Of The Storms is een instrumentale track die twijfelt tussen jazz en een zeemzoete folkballad. Revenge Song begint dan weer als vintage-Crucified Barbara om van daar te vervellen tot psychedelische stonerrock met een 70’s-vibe. Dat het album één concept heeft (een eiland waarop allerlei bovennatuurlijks gebeurt) dient als de lijm die al die verschillende blokjes bij elkaar moet houden, maar daarvoor komt het concept niet genoeg uit de verf.
De voormalige Barbara’s zijn blij dat ze eindelijk uit het keurslijf van clichés kunnen loskomen waarin ze met hun vorige band terechtgekomen waren. Op The Island tonen ze dat ze zo veel meer in hun mars hebben, al is het nog niet duidelijk welke weg ze willen inslaan. Los van elkaar blijft elke song overeind, maar als album zit er te weinig samenhang in. Iets zegt me dat dit nog wel goed komt. The Island is een stevige fundering om nog meer albums op te bouwen. De richting die ze uitwillen, wordt vanzelf wel duidelijk.