The Hickey Underworld – I'm Under the House, I'm Dying

Het mogen geen geheim zijn dat de Belgische muziek scene floreert in al haar pracht en praal. Zeker op het gebied van Rock en alle bijbehorende sub-genres fungeren onze zuiderburen al enkele jaren als de vijver waar deze jongen maar al te graag zijn hengel in uitwerpt. Hetzij de gedrevenheid van de muzikanten, de opzichtelijke ondersteuning van gemeentelijk België, de nationalistische programmering van het gros van de festivals of de waardering en het enthousiasme van de muziekliefhebbers, het draait als nooit te voren.
The Hickey Underworld is hier geen uitzondering in. Getorpedeerd als nationaal trots na het winnen van Humo’s Rock Rally in 2006 wisten de heren in 2009 een bejubeld titelloos debuut uit te brengen welke het zelfs over de grenzen uitstekend wist te doen bij het publiek. Nu drie jaar later is daar opvolger I’m Under the House, I’m dying.
Ongenuanceerde, chaotische, schuimbekkende razernij was de algemene consensus met betrekking tot het debuut van het viertal. De tweede langspeler serveert de luisteraar eenzelfde rauwe razernij, zij het ditmaal netjes binnen de lijntjes gekleurd. Iets wat te verwachten was met Das Pop achter de knoppen. Echter is de productie hier zeker niet enkel en alleen debet aan. Younes’ schurende schreeuw maakt nog altijd vol overgave deel uit van ieder nummer, maar mijnheer heeft de stem vele malen beter onder controle. Op de voorgaande plaat schoot de stem af en toe weg, richting het hoge en ontoelaatbare. Uitstekende groei.
Zorgt bovenstaande voor een saaie opvolger? Driewerf neen. Waar het ongetemperde enigszins zijn uittrede doet, komt er een bak ingenieuze songwriting voor in de plaats. Voornamelijk de grote diversiteit in gitaar melodieën en de constante tempo- en maatwisselingen van drummer Jimmy Wouters laten niet los gedurende de elf track tellende plaat. Men creëert een contrastrijke plaat waar ieder zichzelf respecterend rocker genoegdoening in zal vinden.