Dat vriendschap iets moois is, weet ook Brian Fallon. Dit levende kunstwerk (letterlijk) vindt zijn bevrediging al van jongs af aan in de muziek. Om zijn muzikale repertoire te verbreden besloot hij om een korte pauze in te lassen bij zijn hoofdzakelijke band uit New Jersey, the Gaslight Anthem genaamd. Hij wordt hierbij gesteund door een vriend uit zijn jeugd en tevens muziekliefhebber Ian Perkins. Dat Fallon over veel ervaring en muzikale expertise beschikt is duidelijk als je voorafgaand aan ‘Elsie’ al naar the Gaslight Anthem hebt geluisterd. Zijn veelzijdigheid kan agressie opwekken, maar zo tegenstrijdig als hij zingt is vrij opzienbarend te noemen. Fallon weet op verfijnde wijze woede en liefde onder één dak te brengen en vindt hierbij een balans die werkelijk een genot voor het oor is.
Al voor de release van dit album dat zowel op CD als op bloedrood vinyl in de winkels komt te liggen, verscheen de eerste single ‘Behold the hurricane’ op het wereldwijde web. Na het luisteren van deze single werd de uitkomst van mijn verwachting gauw duidelijk: Fallon & co doen het weer. Het nummer is gemakkelijk op te pikken en mee te zingen, maar brengt weinig oppervlakkigheid met zich mee. De lol in het maken van muziek spat ook hier duidelijk van af en als luisteraar zal je, zelfs na een sombere dag, vrolijkheid zonder moeite mee naar huis nemen. Het was een geslaagde keuze om deze single te kiezen, want na enkele keren luisteren was één ding wel duidelijk: dit smaakt naar meer.
Door de hoge verwachting kon het album eigenlijk enkel tegenvallen. Het openingsnummer ‘Last Rites’ is qua geluid vrij monotoon en vocaal ontbreekt enige kracht en mede door de minimale lengte van dit nummer laat de compositie een gevoel van leegte achter, een gevoel dat er nog een stukje ontbreekt. Dit neemt niet weg dat het een kwalitatief ondermaats nummer is. Integendeel, maar er had meer in kunnen zitten want het einde komt vrij onverwachts, en de plaat bevat sterkere nummers. Het frisse duo levert in principe geen enkel slecht nummer af, kijkend naar de hele plaat, maar de kwaliteit van ‘Behold the hurricane’ wordt niet constant vastgehouden. Pieken en (kleine) dalen zijn de juiste woorden hiervoor.
Brian’s vocalen komen zeer goed uit de verf bij ‘Behold the hurricane’ en ‘Mary Ann’, als het op kracht aankomt. Deze nummers zouden overigens zo door zijn eigen band tot leven kunnen zijn gewekt. Doordat het album een dominantie van relatief rustige nummers bevat, ontstaat er de gedachte dat Fallon meer pit in zich heeft, zeker als je eerst de eerder genoemde nummers beluisterd. Hij is tot meer in staat. Uiteraard is the Horrible Crowes een andere band dan the Gaslight Anthem en kijkend vanuit deze hoek slagen de twee Amerikanen er prima in om een eigen, doch vertrouwd geluid te creëren. De vertrouwdheid is te zoeken in de voorbije jaren, toen de soul en de blues nog populair waren. Dat de kraaien stof van deze oude muziekstromingen afblazen, is zeer duidelijk hoorbaar.
Het gebeurt mij niet vaak dat ik uitkijk naar een album, maar ‘Elsie’ was er één van. De fans van de traditionele manier van luisteren kunnen kiezen voor de vinyleditie (geperst op felrood vinyl) die voor een relatief betaalbare prijs bij de bekende platenzaken in de schappen komt te staan. Verder is het album legaal te downloaden vanuit je luie stoel via Itunes, en natuurlijk is er ook nog de optie om een Cd’tje mee naar huis te nemen. Een aankoop die voor iedere muziekliefhebber geen teleurstelling zal opleveren is de enige conclusie die ik kan trekken. En wat de heren zelf betreft? Die kunnen met een gerust hart slapen zonder al te veel na te denken over ‘fouten’ die zij hebben gemaakt tijdens de opname van dit debuutalbum. Dit aantal is namelijk schaars, erg schaars.
