Ze zingen in het Mongools – Hu betekent iets als ‘de mens’ en een ‘gereg’ was een diplomatiek paspoort in de tijd van de heerser Genghis Khan -, ze gebruiken lokale instrumenten en ook de typische keelzang is veel te horen. Ze noemen hun muziek Hunnu rock. Die ‘Hunnu’ zijn de verzameling volkeren die wij kennen als de Hunnen.
Het zit ergens tussen folkprog en folkrock. De keelzang en de leadzang doen door de lage klanken en de bijna strijdliedachtige frasering vaak denken aan Heidevolk en aanverwanten – luister alleen maar eens naar opener Yuve Yuve Yu -, op andere momenten is de sfeer wel vergelijkbaar met het onvolprezen Amaseffer. Maar vooral is het een opvallend en eigen geluid.
De band bestaat uit vier leden, die live worden aangevuld met nog eens vier muzikanten op traditionelere instrumenten als bas, drums en gitaar. De bandleden zelf bespelen traditionele snaarinstrumenten en fluiten als morin khuur, khuur, tsuur en tovshuur. Ja, ik moest ook opzoeken wat dat zijn. Er staan geen gitaar, bas en drums vermeld als instrumenten, maar er zijn in ieder geval geprogrammeerde drums te horen. Het zou mij niet verbazen als er hier en daar ook ‘normale’ drums, gitaren en bas aan te pas gekomen zijn.
In het boekje staan de teksten in het Mongools – een Cyrillisch schrift waar wij weinig mee kunnen, maar staan ook vertalingen van de teksten, die vaak teruggrijpen op folklore, met bijvoorbeeld teksten over natuur en (uiteraard) Genghis Khan.
Ondanks die verder exotische instrumentatie en zang blijven het ook voor Westerse oren liedjes met kop en staart, waarbij de repetitieve patronen juist heel goed werken. Wie de voornoemde bands en ook bijvoorbeeld Orphaned Land kan waarderen, zal zich volgens mij prima vermaken met The Gereg. The Hu weet een volstrekt eigen geluid te verpakken in songs die ook de avontuurlijk ingestelde Westerse luisteraar kunnen bekoren.
The Hu website