De grootste successen van deze Engelsen stamt uit de tijd dat cassettedecks, pac-man en het testbeeld op televisie normaal en hip was. Leg dat de jeugd van tegenwoordig maar eens uit. Vanavond flirt The Human League de hele tijd met die periode. Met dank aan de visuals van onder andere bovenstaande items, maar natuurlijk ook door hun muziek. Hun meest succesvolle album ooit, Dare! uit 1981, is ook vanavond weer hofleverancier met nummers als Love Action (I Believe In Love), Seconds, Open Your Heart en The Sound Of The Crowd. Natuurlijk wordt de grootste hit van dat album niet vergeten. Don’t You Want Me kent een lang instrumentaal intro waardoor het publiek automatisch meezingt en de teksten overneemt. Het geeft zanger Philip Oakey (met hip sikje) en zangeressen Susan Ann Sulley en Joanne Catherall ruimte om voor de zoveelste keer om te kleden. De drie zijn aardig bij stem, maar soms is de sleet tijdens sommige passages toch iets te horen. Joanne is vanavond schijnbaar met moeite te motiveren. Het lijkt haar moeite te kosten om vanavond echt los te komen. Slechts bij een aantal nummers komt er een lach of zingt ze de passages mee die ze niet zelf hoeft te zingen. Voor straf lijkt de microfoon bij haar wel erg zacht afgesteld. Het contrast met de extraverte Susan is groot. Ze swingt, danst, lacht en zingt met veel plezier. Philip is zoals altijd actief op het podium en laat horen dat hij zijn warme timbre in zijn stem (toch een van de belangrijkste kenmerken van The Human League) niet is verloren. Van hun laatste officiële plaat Credo uit 2011 speelt men alleen Sky. Niet erg, want niemand zit te wachten op nieuw werk. Het in grote getale opgekomen publiek wil maar een ding, hits uit een lang vervlogen tijd. Daar voldoet de band dan ook graag aan met nummers als The Lebanon, Human, Louise, Fascination, The Sound Of The Crowd, Being Boiled en Mirror Man. Gezien hun uitgebreide oeuvre is het vreemd dat de band teruggrijpt op covers, zoals Behind The Mask en afsluiter Together In Electric Dreams. Hoewel dat laatste nummer natuurlijk perfect past bij The Human League en door velen gezien zal worden als een eigen nummer. Dat niet alles goud is wat blinkt bij deze band blijkt wel uit de matige track Soundtrack To A Generation (uit 1990, niet bepaald hun meest succesvolle periode). Vanavond is de band redelijk in vorm. Ik heb ze eerder beter en overtuigender gezien en gehoord. Het leek nu soms wat plichtmatig. Dat kan echter ook deels komen door de hoeveelheid publiek. Het gevoel dat je als een rolmops vaststaat tussen de mensen is voor mij geen lekker gevoel. Je moest zelfs oppassen met klappen dat je niemand voor je raakt. De ruimte voor de dansers was daarom ook uiterst beperkt. Een klein minpuntje op een verder geslaagde avond.
Helaas heb ik voorprogramma Shelter maar twee nummers gezien. Dat is onvoldoende om er een echte indruk van te geven. Dat laat ik daarom maar wijselijk achterwege.
Foto’s: Marc Koetse