Dat klinkt leuk, maar de nummers op het debuutalbum Enemy van The Iron Son klinkt muzikaal bruut en agressief en ook tekstueel kun je er je vraagtekens bij zetten. Luister hiervoor naar de ultieme gekanaliseerde agressie in Blood en Enemy. In Blood is het van een kwestie van een rap tempo (met dank aan drummer Shannon Lucas (ex The Black Dahlia Murder)) waarbij de hi-hat bijzonder is opgenomen en keyboard (techno)elementen het geheel positief begeleiden. Het “Fuck You All” scandeert Brandan keihard je oren in. Ook in Enemy techno-industriële geluiden die het nummer een adrenalineverhogend effect meegeven en van Enemy een uiterst krachtig nummer maken met hier de tekst “I Hope You Burn”. Hoe bedoel dat de negativiteit is verdwenen.
Met Enemy laat The Iron Son horen dat de versmelting van metalcore en deathmetal naadloos is. Vooral in Worth Less komt dat mooi naar voren. Zwaar geschut wordt ingezet na een opzwepend intro. The Iron Son is echter meer dan hakketakmetal. Pakkende herkenbare melodieën (This World Is Decay), Calibanachtige composities (Unleash Hell) en repeterende tekstgedeeltes (Colder) zorgen ervoor dat de nummers makkelijk blijven hangen en een hoog herkenningsgehalte (be)houden.
Enemy is wat dat betreft niet een album met een vernieuwend concept of met een specifiek karakter maar heeft genoeg power en ligt vooral lekker in het gehoor. De deathmetal- en metalcore-invloeden geven genoeg energie en laten Brandan Schieppati op subtiele wijze schitteren. Een album dat ik zeker nog wel vaker zal beluisteren.
