Over de hele linie zijn de composities dus behoorlijk (lekker) zwaar en heeft de zang de benodigde kracht om de muziek te complementeren. Daarnaast is er van verveling geen plaats op deze cd. Binnen de ‘grenzen’ is er genoeg variatie. Zo horen we in Underneath It All een zwaar aangezet stuk muziek dat doorspekt wordt met melodieuze stukken. Zijn Inhale en Exhale instrumentaaltjes waarbij The Isolation Process even gas terug neemt. De nummers kabbelen rustig verder, terwijl de gitaar het verhaal ‘vertelt’. In het nummer Visions is de sfeer wat luchtiger en ligt de zang wat hoger. Deze vorm van zang komt terug in het prachtige Victims Of The Masses. Dit geeft een mooi contrast met het donkere geluid van het nummer dat afwisselend van ingetogen zwaar naar een bombastische kracht laveert, maar constant een spanning weet te behouden. Een waanzinnige muur van geluid overspoelt je. Het heeft iets weg van een opgevoerde Alice In Chains. In The Dead End lijkt de sfeer van Victims Of The Masses nog enigszins rond te waren. Kenmerkend in dit nummer is de fascinerende riff die als een soort mantra fungeert. In het ‘refrein’ accelereert het geheel wat en ligt de zang wederom wat hoger. De kracht van dit nummer ligt in de repeterende eenzijdige melodie die je onbewust niet meer los laat. De cd sluit af met It Will Burn en Nothing To Collect die precies in de lijn van de nummers passen. Krachtig, meeslepend, zwaar en inspirerend.
De negen nummers op de titelloze cd laten me al dagen niet echt meer los. Er zit iets hypnotiserends in, iets dat me telkens doet besluiten om de cd op te zetten. Misschien is het de sfeer, het moddervette geluid of de (soms zwaarmoedige) zang. Wellicht is het gewoon beter om The Isolation Process aan te schaffen en hetzelfde te ervaren.