The Kaak brengt op deze eerste EP vier korte oer-punktracks zoals die eind jaren ’70 in Engeland uitgebracht werden door the Adverts, Stiff Little Fingers, The Damned en Buzzcocks: geen gezeik met moeilijke akkoorden, wel opruiende teksten die je meteen mee kan brullen en dan gewoon heel luid en snel spelen.
Goed, ze klinken een beetje als hun leeftijd laat vermoeden, maar door de podia in Haarlem onveilig te maken, komt dat vast wel goed. Voor de branie om op deze leeftijd reeds op een podium te staan en opnames uit te brengen krijgen ze alvast extra punten.
Plastic Bodies en Chromosomes hebben alles wat je in een punkrocksong verwacht. I’m Just A Kid is tekstueel een mooie aanzet tot zelfstudie en heeft eveneens tonnen rauwe energie. Alleen Kill The Hippies. Opruiende tekst, dat wel. En ze kennen hun geschiedenis. Maar in Nederland zijn er toch wel interessantere doelgroepen om je tegen af te zetten.
Het is altijd leuk als jonge snaken de platenkast van hun (groot)ouders plunderen en wat dit duo brengt is behalve sympathiek nog veelbelovend. Of The Kaak een lang leven zal leiden, valt af te wachten. Iets zegt me dat we er nog van zullen horen.