Met opener Black Sunday en Death Grip gaan we meteen terug in de tijd naar de hoogtijdagen van de punk alwaar de chaotica regelmatig zijn neus laat zien. Lifecoach start met een riff die op een nieuw Motörheadalbum niet zou misstaan. (Hoewel dit helaas na de droevige berichtgeving op 29 december niet meer mogelijk zal zijn. (Lemmy RIP)) en in de uptempocompositie Kvartitre horen we eenzelfde motörgeluid. Motörhead is echter niet de enige band die van invloed lijkt te zijn op The Kendolls. In het nummer Bag Boys zorgt een opzwepend ritme en een immer voortdurende ritmesectie voor een geluid dat regelmatig aan de basis staat van de nummers bij AC/DC en misschien zelfs nog meer bij het eveneens Australische Rose Tattoo. Iets dat eerder ook al in het nummer Death Grip en War On Dogs duidelijk naar voren kwam. Vooral het hoge gitaargeluid door het nummer heen is hiervoor zo kenmerkend. Halverwege het album ligt het tempo wat lager, maar heeft het nummer nog altijd de nodige spanning, mede door het kwellende stemgeluid van Oskar. Voor de rest blijft het stevige rock and roll waarbij vooral Black Sunday en Bag Boys tot de verbeelding blijven spreken en ik die nummers niet meer uit mijn hoofd krijg.