The Levellers – 013 (Tilburg) 04/05/2017

Het is 1994 als ik op televisie Pinkpop zit te kijken en mijn aandacht getrokken wordt door een voor mij totaal onbekend bandje die folk, punk en rock op een heerlijke manier met elkaar weten te vermengen. Het blijkt dat ik naar The Levellers aan het kijken ben, een band die nog niet zo lang geleden doorgebroken is met hun tweede album Levelling the Land. In de daaropvolgende jaren blijven ze een van m’n favoriete folkrock bands die enerzijds heerlijke opzwepende drinkmuziek maken met nummers als the game en riverflow, maar die anderzijds ook maatschappelijk kritieke boodschappen uiten als another man’s cause, julie en het indrukwekkende elation. Het duurt jaren voordat ik ze zelf eindelijk een aantal keren live kan zien, en mijn laatste live ontmoeting dateert uit 20xx. Helaas is dat een concert wat op een negatieve manier indruk op mij heeft gemaakt: er zat geen pit in het optreden. We zijn intussen weer wat jaren verder, en enigszins nieuwsgierig begeef ik mij naar de 013: zal de band over het hoogtepunt heen zijn en krijg een nog een ergere show te zien, of was het slechts een incidenteel dipje? Ik ga het horen…
Kalio Gayo mag vanavond openen voor een nog niet bijster vol gelopen Jupiler zaal van de 013. 4 man sterk en met trekharmonica tussen de instrumenten laat de band een folky sound horen die bij vlagen doet denken aan bands als Apparatschik: de Oost-Europese invloeden zijn overduidelijk aanwezig. Toch ontbreekt een beetje het ophitsende om de voetjes van de vloer te krijgen maar het is ook zeker niet zo rustig om het genre als ‘luistermuziek’ te bestempelen. Ondanks dat de band het publiek niet veel verder krijgt dan een beetje schoorvoetend ritmische wiebelen is het een lekker verassend optreden wat goed past bij de stijl van de headliner zonder exact hetzelfde te zijn. De band doet mij terugdenken aan het Folkwoods Festival in Eindhoven, waar ik jaren achter elkaar door vergelijkbare bands met voor mij onbekende genres verrast ben.
Dan is het de beurt aan de in 1988 in Brighton door Mark en Jeremy in een pub in Brighton opgericht band: The Levellers. In het bijna 30 jarige bestaan van de band hebben ze meer dan 20 albums gemaakt, maar hun keuze voor de opener van de avond is het van Levelling the Land album afkomstige Liberty. Excellent choice, en de toon voor de rest is meteen gezet als het gestuiter op de eerste rijen begint. Afgezien van het feit dat ze met een klassieker openen staat de performance van de heren als een huis, en mijn wat mindere ervaring met hun laatst meegemaakte optreden ben ik acuut vergeten…
De komende anderhalf uur neemt de band het publiek mee op een trip to memory lane: de setlist concentreert zich voornamelijk op nummers uit de jaren 90, en is om van te smullen. De temperatuur in de zaal stijgt steeds verder als blijkt dat het gestuiter niet langzaam uitsterft na het eerste nummer maar steeds meer toeneemt vanaf de rand van het podium tot aan de mengtafel. Wil je ‘rustig’ van het concert genieten, dan wordt je steeds verder naar achteren in de zaal verdrongen. Het hoogtepunt wordt bereikt als we via o.a. The Game, 15 years, Sell Out en The Road bij One Way zijn aangekomen: het nummer wat aangekondigd wordt als waarmee een speciale band met Nederland is ontstaan.
Vervolgens wordt even gas terug genomen met het solo vertolkte The Shame en het op dodenherdenking wel heel erg toepasselijke Another Man’s Cause. Enthousiasme maakt plaats voor kippenvel! Toch krijgt het publiek niet te veel adempauze als het tempo vervolgens weer opgepakt wordt met Far From Home. Zei ik dat het hoogtepunt bereikt was bij One Way? No way, het feest breekt pas echt los als nu Dirty Davey en Riverflow op het publiek losgelaten worden. Met Cholera Well wordt dan toch weer een uitstapje naar nieuwer werk gemaakt, om vervolgens heel toepasselijk de setlist af te sluiten met England My Home.
Zei ik afsluiten? Een uitzinnig publiek laat de goedgehumeurde Mark & co. niet zomaar van het podium verdwijnen, en de decibellen van het ‘we want more’ liegen er niet om. Deze smeekbede wordt uiteraard niet onbeantwoord gelaten, en het is nog een keer alle remmen los met Carry Me en Beautiful Day.
Dat ik ooit ook maar de gedachte op heb durven laten komen dat de heren over hun hoogtepunt heen zijn. Wat ze vanavond hebben laten zien en horen doet in niks onder voor wat ik ze in 1994 op Pinkpop heb zien doen. De rauwe mix van folk, rock & punk, ophitsende muziek & maatschappij kritisch georiënteerde teksten deden het goed en doen het nog steeds goed. En niet alleen bij een schare fans die de band al jaren trouw volgt: qua leeftijd zijn er zeker 4 generaties in het publiek te ontdekken. In de lucht geheven mobieltjes en asociaal gezwets door het optreden heen zijn de grote afwezigen, meebléren en meestuiteren is bijna plicht. Dit is een optreden zoals een optreden hoort te zijn: het raakt je, het zorgt er voor dat je niet stil kunt staan, het zorgt er voor dat je kippenvel krijgt. Hier zijn alleen superlatieven van toepassing. Meer van dit soort optredens AUB. Meer Levellers…
Setlist: Liberty – The Game – Belarus – 15 Years – Sell Out – Together All The Way – The Road – Hope Street – Three Friends – One Way – The Shame – Another Man’s Cause – Far From Home – Truth Is – Dirty Davey – Riverflow – Cholera Well – England My Home – (encore) Carry Me – Beautiful Day.