Op deze mooie maandagavond staat ons een keer wat anders te wachten in de Mainstage van Dynamo. Vaak zijn we daar samen aanwezig voor de nodige portie metaal geweld. Vandaag is het echter de beurt aan Jesse Barnett om muziek akoestisch op te voeren. Sommige kennen hem van Trade Wind, anderen weer van Wish You Were Here, maar de meeste bekendheid vergaarde hij als vocalist van de Hardcore formatie Stick To Your Guns.
Hij is niet de enige die optreedt, want ook The Lowest Standard is aanwezig. Geheel in stijl is het dan ook vandaag alleen Daniël die eveneens een akoestische set brengt. De melodische punk van deze band klinkt ook op deze manier erg prettig in het gehoor. De vocalen bevatten een fijne portie grit en het publiek kijkt aandachtig toe. Het geluid is in orde, echter verstoort een onbekend piepgeluid het optreden volledig. Daniël maakt van de situatie gebruik, door er grappen over te maken en er zelfs over te zingen. Toch is het niet onopgemerkt gebleven dat hij er behoorlijk veel last van ondervind. Desondanks weet Daniël onder naam van The Lowest Standard een leuke set neer te zetten met zowel eigen werk als covers.
Na een korte ombouw is het dan de beurt aan Jesse Barnett. Hij is de rust zelve en straalt dit dan ook uit. Rustig neemt hij plaats op zijn stoel, plugt de gitaar in en begint met spelen. Natuurlijk wordt er aangevangen met nummers van Stick To Your Guns en zo passeren Weapon en The Crown de revue. De beste heer is spraakzaam en vooral dankbaar naar de fans toe. Naast werk van de Hardcore band, staan er vanavond ook nummers van zijn andere bands op het programma. Zo horen we onder andere Hell Inside My Head en No Say van Wish You Were Here en mag Radio Songs van Trade Wind ook niet ontbreken.
Toch is het overduidelijk dat het publiek vooral komt voor de nummers van Barnett’s band. Deze worden dan vaak ook luidkeels meegezongen. Daar betrap ik mezelf ook op wanneer Forgiveness Of Self en No Way To Live voorbij komen. Laatstgenoemd nummer en ook Christmas Creek worden vooraf voorzien van verhalen over respectievelijk Amerika en zijn neef Nick. In deze nummers wordt duidelijk wat voor sterke stem de beste heer heeft. Jesse moet zijn gitaar vaak herstemmen en biedt daar meermaals zijn excuses voor aan, dit hoort er echter gewoon bij. Het wordt dan ook gecombineerd met publiekelijke interacties. Iets wat de sfeer ten goede komt. Jesse wil hulp van het publiek, waarna hij Take On Me van A-Ha inzet. Hierop wordt positief gereageerd en dit resulteert in een publiek dat uit volle borst meezingt.
Tevens is het tijd voor een Q&A waarin mensen vragen mogen stellen. Deze variëren van, wanneer komt er een nieuwe Stick To Your Guns tour, tot aan wat raad je een startende band aan. Ook wordt er gepraat over muziek van Trade Wind en over zijn eigen boekenwinkel. Hierna besluit Jesse af te sluiten met de klassiekers Amber en We Still Believe. Hij mag zichzelf dan geen geen gitarist noemen, het bespelen gaat hem prima af.
Jesse bedankt de hoge opkomst en straalt plezier uit. Hij kwam om te doen wat hij leuk vindt en deed dit uitstekend. De intieme sessie en interactie met het publiek werkte perfect en mede daardoor was dit optreden succesvol.
Foto’s: Lot Grips