Je zou toch denken dat fans van The Black Crowes een groep als The Magpie Salute moeten omarmen. In muzikaal opzicht is de groep van de voormalige Crowes-leden Rich Robinson, Marc Ford en Sven Pipien toch “the next best thing” voor de fanatieke fan. Toch lijkt de animo voor de concerten van de groep in Nederland nog steeds niet geweldig te zijn.
Vorig jaar stond The Magpie Salute al voor een halfleeg Paradiso en ook in Tilburg vallen er nog veel zieltjes te winnen. In dat opzicht is het opmerkelijk dat de groep deze avond in de grote zaal geprogrammeerd staat. Want met zo’n 400 bezoekers was de kleine zaal een veel betere optie geweest. Wat de reden is voor de geringe belangstelling is moeilijk te zeggen. Het kan een gebrek aan naamsbekendheid zijn in combinatie met een slechte promotie maar wat het ook is, jammer is het wel.
Wellicht komt het ook door de uitstraling van de heren zelf. Want hoe goed de muziek ook is, op het podium valt er qua presentatie nog genoeg winst te behalen. Maar of dat ooit gaat lukken valt te betwijfelen. Robinson en co zijn nou eenmaal niet de meest spontane muzikanten en zijn dat ook nooit geweest. Dat maakt het des te moeilijker om het publiek voor je te winnen. Zeker als je op een groot podium staat tegenover een klein publiek. Er is vrijwel geen enkele interactie tussen de groep en de aanwezigen. Het draait bij The Magpie Salute puur om de muziek en wat dat betreft zit het meer dan goed. Daarom is het ook zo spijtig.
Want wat er muzikaal op het podium gebeurt is prachtig. Het geluid is om door een ringetje te halen waardoor het vanaf de eerste tonen van High water al genieten is. Ook het prachtige Walk on water en Mary the gypsy van het debuut staan als een huis. Het mooie aan The Magpie Salute is dat ze iedere avond een andere setlist spelen. Songs van het eerder dit jaar verschenen High water I worden afgewisseld met een aantal Black Crowes nummers en de nodige covers. Eén van die covers is een sublieme uitvoering van Oh! Sweet nuthin’ van The Velvet Underground. Misschien wel het hoogtepunt van de avond. Ook het akoestische intermezzo is zeer de moeite waard. Muzikaal zit het allemaal meer dan goed. Het rockt, het swingt, de groove is onweerstaanbaar en door de uitstekende sound is ieder detail perfect te horen.
Het optreden is weliswaar niet zo overdonderend goed als in Paradiso vorig jaar maar verder valt er niet veel te wensen over. Toch blijf er na een avondje mooie muziek een lichte teleurstelling over omdat er met de broodnodige interactie en uitstraling zoveel meer inzit. Bovendien wordt het optreden na 75 minuten nogal abrupt beëindigt met de mededeling dat het laatste nummer meteen de toegift is. Dit lijkt ook voor zanger John Hogg nogal een verrassing te zijn. Het gevoel dat ze er eigenlijk helemaal geen zin in hadden deze avond overheerst dan ook een beetje.
The Magpie Salute – 013 (Tilburg) 21/11/2018
294
vorig bericht