The Magpie Salute – High Water II

Chris Robinson schijnt The Magpie Salute, de band van zijn broer Rich, afgedaan te hebben als een Black Crowes-coverband. Da’s best merkwaardig in het licht van geruchten over een Black Crowes-tour in 2020. Het wordt zo vast weer heel gezellig in de tourbus…
Sowieso vind ik het een beetje flauwekul dat een band met Rich Robinson – en met hem nog twee ex-Crowes, gitarist Marc Ford en bassist Sven Pippien – niet als de Crowes zou mogen klinken. Ze waren een belangrijk onderdeel van die band, dat was toen de muziek waar ze zelf blij van werden en dat is het nog. Zo simpel kan het zijn. Het zou wat anders zijn als The Magpie Salute probeerde voortdurend hetzelfde te klinken, maar alleen al zanger John Hogg maakt daarvoor een te groot verschil. Ja, het is americana met vaak een flinke lik rhythm and blues, maar zoals The Black Crowes niet uit een muzikaal vacuum onstonden, zo heeft ook de muziek van The Magpie Salute een geschiedenis.
Bij High Water I, dat een jaar geleden verscheen, was al bekend dat er een vervolg ging komen. High Water II is simpel gezegd meer van hetzelfde, zij het nu wel met zes bandleden op de hoes. Lekker riffy songs, deze ronde nergens langer dan vier en een halve minuut, geschreven door Rich Robinson, solo, met John Hogg of met Marc Ford. Wederom hebben ze nergens geprobeerd het wiel opnieuw uit te vinden – en waarom zouden ze ook? Een song als Mother Storm komt al snel op gang een stoomt langer door, In Here wordt opgefleurd met opvallende blazerspartijen. Ook opvallend: de aanwezigheid met fiddle en achtergrondzang van niemand minder dan Alison Krauss op het wat trieste Lost Boy. Turn It Around is juist weer een moddervette rocker met wahwah. Tot slot wil ik nog Life Is A Landslide noemen, waarbij de uitvoering op en top americana is maar de melodie me mede door de zang sterk doet denken aan de Stone Temple Pilots.
Zelfs al heb ik het idee dat ze nóg beter kunnen, The Magpie Salute is een band die al een aantal jaren een consistent niveau haalt. Ook High Water II is gewoon weer een heel fijn rockende rootsplaat. Americana en rhythm and blues, zoals gezegd, met ook flarden psychedelica, Motown en funk. Of er nu een Crowes-reünie komt of niet, en welke Magpie Saluteleden daar bij betrokken zijn, Rich Robinson en consorten hebben altijd een band om op terug te vallen.

The Magpie Salute website