Op dit nieuwe album laat de band een directer, minder ingewikkeld geluid horen dan voorheen. Het prog-rock geluid, voorzien van soundscapes, electronica en gitaarsolo’s blijft, maar waar soms de essentie van een song verloren kon gaan in dienst van Het Experiment weten de heren dit keer een toegankelijker aantal tracks neer te zetten.
Nieuwe drummer Deantoni Parks drukt (slaat?) zijn stempel duidelijk, de percussie speelt een belangrijke rol dan op de vorige albums. Misschien komt dat omdat Omar Rodriguez-Lopez, de architect achter the Mars Volta’s sound heeft beloofd zijn collega’s iets meer ruimte te geven.
De vocalen van Cedric Bixler-Zavala komen beter uit de verf met deze aangepaste sound, niet langer meer ondergesneeuwd door de onophoudelijke mathrock riffages van Omar.
Sommige nummers zijn donker en doom-achtig, zoals ‘Aegis’, andere traag en mooi (Trinkets Pale of Moon) of bijna grungy (The Whip Hand). Kortom, binnen de moderne progrock die we van The Mars Volta kunnen verwachten worden de mogelijkheden genoeg verkend om een boeiend album op te leveren.
Ook met dit album laat The Mars Volta weer zien dat ze de toekomst van progrock vertegenwoordigen.