The Mirror Image is de officiële muzikale tegenhanger van de Nederlandse progband Fractal Mirror. Oprichter Leo Koperdraat en zijn compagnon Ed van Haagen hebben met deze band ondertussen een fraaie discografie op hun naam staan. Maar nu is het tijd om even een zijspoor te kiezen en een serieus popalbum te maken. De “betere” powerpop welteverstaan, want de top 40 is niet de doelgroep waar men op doelt.
Met invloeden van acts als bijvoorbeeld XTC, Jellyfish, The Divine Comedy, David Bowie en the Beach Boys is er een eerste EP geschreven, dat binnenkort in eigen beheer op de markt komt. Beiden opgegroeid met een voorliefde voor deze muziek dat weer begon te kriebelen. Op een zonnige dag keken de vrienden elkaar aan en besloten om iets nieuws te gaan doen. Vijf nummers zijn er nu klaar om de wereld, op een nieuwe manier, te veroveren en de band heeft al door laten schemeren dat er al druk gecomponeerd wordt voor een opvolger.
Eigenlijk zijn het stiekem maar 4 echte nummers, want de 34 seconden durende opener “The Theme for the Mirror Image” is slechts een intro, dat mede door het geluid in mijn ogen los staat van de rest. De eigenlijke EP start met de recentelijk gepubliceerde eerste single “Outlines”. Onmiskenbaar zijn de warme vocalen van Leo die meteen de directe link met Fractal Mirror bloot leggen. Vanaf de eerste noten lijkt het dan ook of er een nieuw Fractal Mirror album opstaat. Echter na een minuutje is er een omslag, en mede door het ritme en de meer aanwezige keys, klinkt het vrolijker en frisser dan wij gewend zijn. Daar waar bij Fractal Mirror nog Frank Urbaniak achter de drums plaats nam, is voor dit project Jordan Perlson (Echolyn ea) benaderd. Deze man voelt exact aan wat Leo en Ed met hun muziek willen doen. De gitaarsolo’s hebben plaatsgemaakt voor zwevende keys en meerstemmige koortjes. “Memory Cards” laat naar mijn mening iets meer horen waar de heren muzikaal heen willen. Dit zweverige en tragere nummer is heel gedetailleerd uitgewerkt waarbij de gitaren nu meer op de achtergrond fungeren en de toetsen een hoofdrol hebben. The Wake zet deze stijgende lijn nog meer door, waarna het album eindigt met het ruim 6 minuten durende nummer “Waiting for the Sun”. Hierdoor is het meteen het langste nummer waarin van alles aan de hand is.
Leuk om te zien dat, ook al is er een andere richting ingeslagen, er toch ook ongemerkt gewerkt is naar een fraaie climax door dit te verwerken in het langste nummer van het album. Prog zit in je bloed en dus helemaal loslaten, ook al is het waarschijnlijk onbewust, gaat natuurlijk niet helemaal. Of ik het erg vind? Nee totaal, niet want dat maakt dit album juist erg interessant voor mij. Aan de ene kant de betere pop en aan de andere kant schuurt het nog tegen de Fractal Mirror die ik ken. Een ieder die eerder genoemde band, net als ikzelf, op de voet volg kan dit blind toevoegen aan de collectie.