The Monolith Deathcult is weer eens terug met nieuw werk. De band die sinds 2002 al aan de weg timmert was in hun begintijd misschien wel de spannendste band van Nederland. Met Trivmvirate uit 2008 en Tetragrammaton uit 2013 liet de band een avantgarde stijl death metal horen die zelfs nu nog behoorlijk eigen klinkt. Invloeden uit de industrial en black metal hoek zorgden voor unieke en geweldige albums. Daarna leek de band toch wat zoekende en stokte de verdere opmars naar boven. Het laatste drieluik aan platen V1, V2 en V3 kreeg nogal wisselende kritieken. Nu is de band terug met The Demon Who Makes Trophies of Men, hun negende full-length album alweer.
Het album opent met het titelnummer. Een veelbelovende start, want de band lijkt zich weer de formule te herinneren die in hun hoogtijdagen zo goed werkte. De band trapt af met een furieuze symfonisch beladen riff, lekker energiek drumwerk en een productie om door een ringetje te halen. De samples die er constant doorheen lopen klinken soms precies goed en soms wat schijtlollig. Kijkend naar hoe de band zich online beweegt zal dit ongetwijfeld de bedoeling zijn, maar een ‘get to the choppa’ kun je maar zo vaak horen voor het wat oud wordt. Desalniettemin knalt de track er echt heerlijk op. Ook de vocals zijn prima in orde; lekker diepe death grunts die de boodschap goed overbrengen. Richting het eind van het nummer laat ook de leadgitaar even flink van zich horen met smaakvol soleerwerk. Een enorm sterk begin, deze track.
Vervolgens knalt Commanders Encircled With Foes er in. Deze begint met een bijna Sepultura achtige groove waarna het stampende industrial tintje er overheen wordt gegoten. Het geheel klinkt, ook hier weer niet in de laatste plaats door de bijzondere keuze aan samples, behoorlijk bevreemdend. Op deze track begint wel een gebrek aan echte tempo uitspattingen op te vallen. Ondanks dat er lekker gemusiceerd wordt, zit er niet echt veel afwisseling in het nummer. Op een nummer van ruim zeven minuten zou je toch wat meer van een spanningsboog verwachten. Nou ja, wellicht wordt het bij track drie weer beter.
En dat wordt het. Na een behoorlijk lange intro begint een wel erg bekende riff. Het is Kindertodeslied, maar dan de MMXXIV, oftewel 2024 versie. Een herinterpretatie van een van de bekendste nummers van het eerder genoemde Trivmvirate. De nieuwe versie werkt prima en de erg fijne mix geeft deze track een mooi nieuw leven. Van echte vernieuwing kunnen we natuurlijk niet spreken; ondanks de andere intro en wat kleine aanpassingen is het in basis gewoon hetzelfde nummer. Desalniettemin valt wel direct op dat het werk uit 2008 nog steeds lekker vertaalt naar de huidige tijd.
Opvolger The Nightmare Corpse-city of R’lyeh kwam al eerder uit als single. Ik vond dit toen een wat vreemde keuze. Het nummer doet enorm filmisch aan. Door het gebrek aan vocalen voelt het echter niet echt als een passende afspiegeling van de te verwachten stijl. Op de plaat komt het nummer wel een stuk beter tot zijn recht. Muzikaal zit de track gewoon erg goed in elkaar. Daarna is het podium aan Gogmagog – The Bryansk Forest Re-Visited. Deze schiet wat vaker uit de slof met lekkere orkestrale hits, Mortal Kombat samples en flink wat blastbeats. Vocaal zitten beide zangers er ook lekker op in de eerste helft van dit nummer. Toch slaagt de band er niet helemaal in om de aandacht erbij te houden hier. Het nummer voelt te lang, iets waar het tweede nummer ook last van had.
Datzelfde probleem heeft opvolger Matadorrrrr. Het groovende mid-tempo gebeuk werkt op eerste gehoor wel maar naarmate het nummer langer duurt begint het simpelweg te vervelen. Ook Three-Headed Machine heeft hier last van. De riffs beuken en beuken maar door in een industrial stampend tempo zonder dat er veel spannends gebeurt. Een nogal saai middenstuk van de plaat dus. Afsluiten doet de band met nog een 2024 variant van een Trivmvirate nummer. I Spew Thee Out Of My Mouth krijgt ook de MMXXIV behandeling en ook hier werkt dit weer meer dan prima. De riffs en tempowisselingen in deze track maken helaas ook duidelijk wat er aan het nieuwe werk mist. De spanningsopbouw is 16 jaar na dato nog steeds geweldig. Ik had dan ook graag gehoord dat de band wat vaker op deze manier uit de bocht durfde te schieten.
The Demon Who Makes Trophies of Men is helaas niet helemaal de terugkeer naar de hoogtijdagen van The Monolith Deathcult die het had kunnen zijn. Er spreekt veel voor de plaat. De productie verdient een hele grote pluim, het artwork uit de pen van Frank te Riet (Cryptosis) is ontzettend gaaf en het titelnummer trapt de plaat heerlijk af. Helaas weet de band het niveau van de opener op de rest van de plaat niet meer te benaderen, behalve op de twee enorm geslaagde herzieningen van ouder werk. Dat twee van de drie hoogtepunten op de plaat al 16 jaar oud zijn zegt helaas best wat. Er is aan kwaliteit en muzikaliteit geen gebrek bij deze band, het talent staat buiten kijf. Een en ander wordt helaas al een aantal platen onvoldoende omgezet in spannende nummers.