The Motors – The Virgin Years

De Britse band The Motors is een van de meest fameuze new wave annex pub rock bands in de historie van de moderne rock muziek.
Iedereen kent ongetwijfeld het nummer Airport. Wellicht zelfs zonder de naam van de band te weten. Maar ook hits als Dancing The Night Away en Forget About You, en Emergency staan ongetwijfeld in het geheugen gebeiteld van veel vijftigers en zestigers anno 2019. Dus ook in het geheugen van schrijver dezes. Maar niet alleen deze drie hits. Ondanks het korte bestaan van de groep regende het singles met noteringen in de hitlijsten.
The Motors ontstond in de nadagen van de punk en new wave periode en had een kort maar hevig bestaan van 1976 tot 1981. Ik denk dat er geen rock band is die gedurende zo’n kort bestaan zo productief was en tegelijk zo populair. De Britten brachten drie albums uit, te weten 1 (1977), Approved By… (1978) en Tenement Steps (1980). Die albums werden uitgebracht op Virgin Records, het label van miljardair Richard Branson. Waar de The Motors op vrijdag 13 mei 1977 (!)hun contract tekende. Maar net zo snel als The Motors kwam verdween de band in 1981 letterlijk en figuurlijk van het toneel. Zoals vaak met korte carrières werd de muziek van The Motors daarna alleen maar populairder.
Een van de fascinerende dingen van The Motors is dat ze drie zeer verschillende albums in hun korte carrière hebben uitgebracht en toch een uniek geluid hebben weten te behouden. Van rechtlijnige gitaar rockers, rock ‘n roll tot bombastische pop met prog-achtige stukken met veel toetsenwerk.
Het debuutalbum 1 (1977) is een no-nonsense rockplaat met een mix van stijlvolle deuntjes, punkachtige energie en stomende pubrock. Oppervlakkig gezien klinkt het album misschien als een eerbetoon aan de boogie van Status Quo, maar The Motors waren veel te slim om een Quo-adept te zijn. Dancing The Night Away, Cold Love, Emergency en Freeze zijn uitstekende voorbeelden van het vermogen van de band om pakkende deuntjes en zware rock riffs te schrijven die beklijven in je bovenkamer. Naast de acht nummers van het originele album zijn nog eens vijf nummers toegevoegd, waaronder b-kanten van singles en nummers in een alternatieve uitvoering. De kneiter witte hoes van het album, met de bandnaam in grote letters en daaronder de bandleden en het cijfer 1, behoort nog steeds tot een van mijn favoriete covers.
Op het tweede album, Approved By The Motors (1978), verfijnde de band het geluid. Er waren nog steeds een aantal nummers die hetzelfde pad volgden als het debuut, zoals Mama Rock ‘n’ Roller en You Beat The Hell Outta Me. Maar dit album is melodieuzer zonder zich te distantiëren van de new wave scene die op dat moment weliswaar in de nadagen maar nog in volle gang was. De megahit single Airport bevat zelfs een overvloed aan toetsen zonder in de synthpop-hoek terecht te komen. Daarbij hielpen zeker de live opgenomen drums, basgitaar en gitaar. De poppy single Forget About You had enorme hit potentie, maar werd dat niet. Andere hoogtepunten zijn Soul Redeemer, Breathless, Dreaming Your Life Away en het prachtige en vloeiende Today. Naast de tien nummers van het originele album staan er ​​vijf bonusnummers op, waaronder het acht minuten durende drieluik Picturama/The Middle Bit/Soul Surrender. Een probeersel van de band. Bram Tsjaikovski zou later zijn eigen versie van Soul Surrender opnemen op zijn derde soloalbum Funland.
Bram Tchaikovsky en drummer Rick Slaughter verlieten de band na Approved By… Nick Garvey en Andy McMaster gingen verder als duo en brachten in 1980 het derde album Tenement Steps uit. Het album was wederom een omslag van stijl, maar toch typisch The Motors. Gedomineerd door keyboards is Tenement Steps dichter bij progrock dan bij synthpop. Op het album staan misschien wel de beste nummers van de band. Love And Loneliness is daar een voorbeeld van, ondanks dat het niet de knaller werd die het had moeten zijn. That’s What John Said en Tenement Steps waren dat wel. Andere hoogtepunten zijn Metropolis en Here Comes The Hustler. De acht nummers van het album worden aangevuld met nog eens negen nummers waaronder enkele bewerkingen en een paar uitstekende b-kanten.
De vierde en laatste (bonus) cd in de boxset is At The BBC. Daarop staan zeven niet eerder uitgebrachte live tracks uit 1977, gespeeld voor BBC radio. Alleen al aan deze tracks af te meten, moeten de vroege liveshows van de band een behoorlijke traktatie zijn geweest. Deze opnames zijn solide en het zweet druipt er vanaf.
De vier cd’s in de box zijn verpakt in mini-LP-hoezen. Verder tref je een uitgebreid boekje aan met tal van foto’s en de geschiedenis van de band, geschreven door de Britse muziek journalist Joe Geesin. Niet alleen bij mij, maar ook bij veel anderen heeft deze band een onuitwisbare indruk achtergelaten. Ofwel jeugdsentiment in hoofdletters.