De band is in 2007 opgericht door drummer en producer Daniel Flores. In 2009 kwam het debuut album Divanity uit. Het album oogstte veel positieve kritiek en de single Bleed Me Dry haalde zelfs de 14e plaats in de Zweedse hitlijsten. In 2012 kwam het album Bye, Bye Lullaby, dat de muzikale stijl van Bleed Me Dry continueerde. Op de laatste drie nummers na, die werden ingezet als teaser voor het nieuw te verschijnen album. Dit album liet drie jaar op zich wachten, maar is nu toch eindelijk uit.
Naast Flores, die ook de toetsen bespeeld, bestaat de band uit zangeres Angelica Rylin, gitarist Christopher Vetter en nieuwkomer Patrik Janson (Platitude) op bas. Het album is donkerder en steviger dan beide voorgangers en bevat, volgens Flores, een ‘apocalyptisch liefdesverhaal tussen goed en kwaad’. Naast de vier bandleden bevat het album inbreng van stem acteurs en een kinderkoor. Zowel in de rustige nummers als bijvoorbeeld Tide After Tide als in de stevigere nummers als Always The Fugitive valt de stem van Rylin in positieve zin op. Een sterke, krachtige stem die goed past bij de muzikale omlijsting. Het album telt dertien nummers die samen het verhaal vertellen. Poets By Default heeft een intro met stem acteur waarna het nummer bombastisch opent. Stevige drumslagen vergezellen de stem van Rylin door het nummer heen.
Het album zal de fans zeker niet teleurstellen en ook voor de gemiddelde luisteraar die de band net ontdekt heeft, is het album een mooie kennismaking met symfonische rock van de bovenste plank. Orkestrale stukken worden afgewisseld met krachtige drum- en gitaarpartijen. Er is een sterke verhaallijn, gezongen door een uitstekende zangeres. Alles wat er in een album moet zitten, is aanwezig.
