Het is duidelijk dat The Neal Morse Band (NMB) een band heeft met 013. Dat wordt uitgesproken, maar het wordt zelfs verwerkt in een nummer. Vanavond lijkt het er even op dat de band Innocence & Danger integraal gaat spelen. Na Do It All Again, Bird On A Wire, Your Place In The Sun, Another Story To Tell en The Way It Had To Be laat de band die plaat echter (tijdelijk) los. Dan duiken we de wereld van Pink Floyd binnen met Breathe en The Great Gig In The Sky. De covers zijn dan nog niet voorbij, want ook Bridge Over Troubled Water van Simon And Garfunkel krijgt een plek in de set. Niet vreemd, want dit nummer prijkt ook op Innocence & Danger. Na een rustig intermezzo met Waterfall (die gebruikt wordt om mensen in het publiek een hart onder de riem te steken) gaan we, zoals de band het zelf aankondigt, aan het echte epische progrock werk beginnen. De nummers Not Afraid, Pt. 2 en Beyond The Years volgen. Als toegift volgt een medley waarin The Neal Morse Band meerdere nummers verwerkt. Denk o.a. aan City Of Destruction, Welcome To The World, The Great Adventure en A Love That Never Dies. Deze medley is een inventieve en effectieve manier om snel en accuraat door het oudere werk heen te lopen. Geweldig gedaan.
Dat geldt voor het hele concert. De band is namelijk, net als het geluid, in topvorm. Het is zo’n avond dat je zoekt naar de kleine foutjes om jezelf er van te overtuigen dat je naar een live band staat te kijken en luisteren. In die zin is het gelukkig dat Neal Morse een enkele keer een hoge uithaal mist, dat wereld drummer Mike Portnoy laat horen geen echt goede leadzanger te zijn en dat zelfs Eric Gillette een heel klein missertje heeft in zijn gitaarspel. Verder staat het als een huis. De samenzang is werkelijk subliem. Daarin is de wat lagere stem van Mike juist weer welkom. Het levert een mooi contrast op met de hogere stemmen van Neal en toetsenist Bill Hubauer. Speciale vermelding gaat ook uit naar de overwegend stoïcijnse bassist Randy George. Pas op het einde kwam hij wat meer los en was er meer beweging én een glimlach te zien. Feit is wel dat Randy samen met Mike een fantastische ritmesectie vormen. Zelden zo’n relaxt tweetal gezien die de meest lastige breaks en overtuigend spel op de mat leggen. Gitarist Eric Gillette tenslotte speelt en zingt wat mij betreft vanavond de sterren van de hemel. Zijn stem is ook live krachtig en zuiver. Neal is een uitstekend middelpunt, maar hij deelt de spotlights graag met zijn kundige kompanen. Hij is goed bij stem en de afwisseling in instrumenten is indrukwekkend. Het is vanavond duidelijk dat de band er zin in heeft. Het optreden is opgenomen dus dat valt later nog een keer terug te zien.
De band leverde vanavond een topprestatie. Soms leek het wel een musical. Dat bedoel ik in de meest positieve zin van het woord. De beelden op het grote scherm, maar vooral de lichtshow hielpen aan het krijgen van dat gevoel. Net als overigens de uitstekende samenzang. Neal Morse moest af en toe op de juiste plek staan om precies in de spotlight te komen voor het dramatische effect. Verder was het enthousiasme, ook te horen op Innocence & Danger, vanavond aanstekelijk aanwezig. Tweeënhalf uur NMB is dan ook (te) snel voorbij.