Dat geldt voor het hele concert. De band is namelijk, net als het geluid, in topvorm. Het is zo’n avond dat je zoekt naar de kleine foutjes om jezelf er van te overtuigen dat je naar een live band staat te kijken en luisteren. In die zin is het gelukkig dat Neal Morse een enkele keer een hoge uithaal mist, dat wereld drummer Mike Portnoy laat horen geen echt goede leadzanger te zijn en dat zelfs Eric Gillette een heel klein missertje heeft in zijn gitaarspel. Verder staat het als een huis. De samenzang is werkelijk subliem. Daarin is de wat lagere stem van Mike juist weer welkom. Het levert een mooi contrast op met de hogere stemmen van Neal en toetsenist Bill Hubauer. Speciale vermelding gaat ook uit naar de overwegend stoïcijnse bassist Randy George. Pas op het einde kwam hij wat meer los en was er meer beweging én een glimlach te zien. Feit is wel dat Randy samen met Mike een fantastische ritmesectie vormen. Zelden zo’n relaxt tweetal gezien die de meest lastige breaks en overtuigend spel op de mat leggen. Gitarist Eric Gillette tenslotte speelt en zingt wat mij betreft vanavond de sterren van de hemel. Zijn stem is ook live krachtig en zuiver. Neal is een uitstekend middelpunt, maar hij deelt de spotlights graag met zijn kundige kompanen. Hij is goed bij stem en de afwisseling in instrumenten is indrukwekkend. Het is vanavond duidelijk dat de band er zin in heeft. Het optreden is opgenomen dus dat valt later nog een keer terug te zien.
De band leverde vanavond een topprestatie. Soms leek het wel een musical. Dat bedoel ik in de meest positieve zin van het woord. De beelden op het grote scherm, maar vooral de lichtshow hielpen aan het krijgen van dat gevoel. Net als overigens de uitstekende samenzang. Neal Morse moest af en toe op de juiste plek staan om precies in de spotlight te komen voor het dramatische effect. Verder was het enthousiasme, ook te horen op Innocence & Danger, vanavond aanstekelijk aanwezig. Tweeënhalf uur NMB is dan ook (te) snel voorbij.