Waarom een soloband én een band met je eigen naam met dezelfde muzikanten? Simpel, om uit te drukken dat naast Morse, Portnoy en Randy George, gitarist Eric Gilette en toestenist/gitarist/saxofonist/klarinettist Bill Hubauer meer zijn dan begeleiding, ze zijn bandleden. Niet voor niets krijgen zowel Gilette als Hubauer een solospot én hier en daar ook leadvocals.
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat bij een liveuitvoering het debuut integraal gespeeld zou worden, met daarna een reeks extra tracks. Maar nee, er blijkt niet eens het hele album uitgevoerd te worden. Het is weliswaar de kortste track van het debuut, “Agenda”, die wordt weggelaten, maar toch. Jammer, want ik vind dat een prima track. De start is weliswaar met “The Call” van The Grand Experiment – logisch ook wel, met dat a capella intro – maar de rest wordt over het album verdeeld. Er wordt vervolgens flink in Morse’s oudere solowerk gegrasduind met materiaal van One, Question Mark, Testimony en Lifeline.
Twee tracks horen daar niet bij: “Harm’s Way”, zowaar een Spock’s Beard-track, en een akoestische solosong van Neal Morse, “There’s Nothing That God Can’t Change”, naar ik vermoed afkomstig van een van zijn worship-cd’s. Bill Hubauer zorgt met zijn solospot voor een rustig intro naar “The Creation” en de Steve Morse-achtige fusion van van Eric Gillette’s solo gaat het in een moeite door naar de riffs van “In The Fire”. Zo gaat het alle kanten op op dit album, maar blijft de nadruk op virtuoze prog liggen. Voor het album als geheel betekent die variatie dat de progbombast niet verstikkend of overdadig wordt, iets waar eerdere live-albums van Morse c.s. nog wel eens last van hadden.
De bandleden geven elkaar steeds weer ruimte om even het spotlight te pakken, om vervolgens als een razende bombastmachine allemaal tegelijk de muzikale achtbaan in te duiken. Dat ze met zijn vijven van tot tijd prachtige vocale acrobatiek ten beste geven, is eigenlijk vanzelfsprekend bij Neal Morse. “Waterfall” is daardoor bijna Westcoastrock te noemen en draagt bij aan het rustiger middenstuk van het album.
De show is opgenomen in De Boerderij in Zoetermeer. Dat is natuurlijk verre van een bierhal, dus er zijn wat beperkingen in de ruimte. Je merkt dat de cameramensen niet altijd even makkelijk close shots konden nemen, maar je zit er met je neus bovenop en dat pakt uiteindelijk goed uit. Bovendien zie je ook met hoeveel plezier de band in de weer is.
De beeldvoering is prettig rustig en ook de belichting leidt nergens af. Erg flashy showmensen zijn het niet, afgezien van Mike Portnoy. Maar ja, die zit achter zijn kit. Tot ze in “Alive Again” een van Transatlantic bekend geintje uithalen: het wisselen van instrumenten. Die song is daardoor nog fors langer dan de studioversie, niet minder dan 34 minuten! Ondanks, of misschien juist wel dankzij het gebrek aan showcapriolen, is het een heel prettige dvd om naar te kijken. Enerzijds omdat je het plezier van de heren ziet, anderzijds omdat je de tijd hebt om ze lekker op de vingers te kijken.
Naast het concert staat er ook een tourdocumentaire van ruim een half uur op de dvd, met leuke en minder leuke momenten van het tourleven. Leuk om één keer te bekijken, maar lang niet zo interessant als het hoofdgerecht.
Binnenkort komt het nieuwe album van The Neal Morse Band, een conceptdubbelalbum dat The Similitude Of A Dream lijkt te gaan heten. De toch al altijd enthousiaste Mike Portnoy heeft het het beste genoemd dat hij en Morse ooit samen hebben gemaakt, op hetzelfde niveau als Dream Theaters Metropolis Pt. 2: Scenes Of A Memory. Tot die tijd is Alive Again een van de beste livealbums die Morse en Portnoy samen hebben afgeleverd. Met de gezamenlijke discografie van de heren wil dat wat zeggen.
Neal Morse website