“Australian rock glory meets Sunset Strip” staat in de info. Oké, een klein beetje AC/DC en sleazy tachtigerjaren glam-rock kun je wel ontwaren, maar eigenlijk is dit gewoon lekker stevige gitaarrock met de focus op harmonieuze passages en de vrouwelijke vocalen. Invloeden van bijvoorbeeld Vixen en Heart zou je wel heel snel kunnen ontdekken.
De zeventigerjaren verhalende (bijna musical-achtige) aan prog rakende rock songs met old-school metal en een snufje Black Sabbath, zoals ik dit kende van eerder materiaal, is inderdaad meer richting tachtigerjaren MTV (poppy) hardrock gegaan. Nu heb ik de voorganger Le Demon De L’amour gemist, dus over het verloop van dit proces ben ik niet geheel op de hoogte. De op dit album aanwezige, gemakkelijk verteerbare songstructuren en harmonieuze lijnen, met vaak meerdere lagen (achtergrond)zang glijden over het algemeen erg prettig weg. De muziekjes worden zonder moeite opgenomen, maar toch moet ik even wennen aan de wel erg mainstream benadering. Gelukkig willen zowel de stem als de gitaren eigenlijk nog steeds best wel uitspatten zo nu en dan, en geven dan ook wel die extra “bite”, die het soms ook wel nodig heeft. Eerlijk gezegd gaat dit soms wel erg de Rick Springfield-kant op (Twas A Lie), en dat wringt dan soms weer met de invulling van de songstructuren. Natuurlijk heeft het ook wel iets dat zo’n teenybobber handjeklap groove (die veelvuldig aanwezig is) met speels pakkende riff via een omweg toch weer bij zo’n lekker smerige solo (gelukkig ook veelvuldig aanwezig) terecht komt. Het mooiste voorbeeld hiervan is wel Locke And Key. Voor de afwisseling staan er ook enkele nummers op, die eigenlijk toch meer richting “muziekstuk” gaan. Woe Be Father’s Troubles Mind komt een beetje langzaam op gang, maar let eens op de mooi hoorbare details in bijvoorbeeld bijna voelbare trilling in de stem of aanslag van een snaar of feedback van de gitaar. Die solo is overigens ook weer van de buitencategorie. Ook het intrigerende Hariette Mae is trouwens zo’n groei briljant. Het is even wennen, deze nieuwe plaat van “The Imperial Priestess” en consorten, maar ze hebben toch weer een fijn plaatje afgeleverd, dat volgens mij, na verloop van tijd (en nog meer beluisteren) zelfs nog steeds beter wordt.