The New Black – A Monster’s Life

Het vorige album van deze Duitsers dateert alweer uit 2013. Ik had de band na het verschijnen van III: Cut Loose wel een keer verwacht op de Nederlandse podia, maar dat is tot nog toe steeds uitgebleven. Verwonderlijk omdat de band sinds het debuut in 2009 drie uitstekende albums heeft afgeleverd die een volwassen geluid laten horen. Ook het nieuwe album A Monster’s Life staat wederom vol met tien uitstekende nummers Het wordt echt tijd dat ook Nederland en omstreken The New Black gaat omarmen.
Voor A Monster’s Life is de hulp van de Deense producer Jacob Hansen ingeroepen. Hij zorgt er enerzijds voor dat het vijftal gedwongen wordt om van afstand naar de eigen nummers te kijken, omdat er zeker sprake is van tunnelvisie wanneer je twee jaar met een nummer bezig bent, volgens gitarist en componist Fabian Schwarz. Anderzijds laat Hansen de band klinken zoals het hoort, ergens tussen vertrouwde hardrock en metal. Juist in dat grensgebied gedijt The New Black uitstekend en mag groeien wat daar de afgelopen zeven jaar geplant/gezaaid is. Je zou het kunnen vergelijken met het uitstekende geluid van Black Stone Cherry. Een band trouwens waar ik aan moest denken bij de nummers Send In The Clowns en That’s Your Poison, Not Mine.
Het rock-met-ballen-geluid is meteen hoorbaar in opener Long Time Coming. Het nummer heeft een prettig tempo en een refrein dat vertrouwd klinkt en je meeneemt in de wereld van The New Black. Zanger Fludid is meteen op zijn best. Zijn stemgeluid fascineert mij reeds vanaf het eerste album. Een stem met een bijzonder klankgeluid wat mij bijzonder aanspreekt. Duidelijk wordt tevens dat het geluid van de band lekker steunt op het gitaargeluid van Fabian Schwarz en Christof Leim. Ik heb nu al het gevoel dat ik thuiskom.
Blockbuster Life heeft daarna een opzwepend intro waarin drummer Chris Weiβ en bassist Günt Auschrat zorgen voor een pompende ritmesectie die zorgt voor snelheid en kracht. Daarbij is het een gangbaar nummer dat gemakkelijk in het gehoor ligt. Zo staan er nog een paar van dit soort nummers op het album, zoals A Pill Named Ting en Dead In The Water. In het laatsgenoemde nummer is er een moment waarop er middels een rustig tussenstuk gewerkt wordt naar een moment waarop ik een climax zou plaatsen. Dit blijft echter uit. Aan eind van deze compositie is de riff weer heel sterk en is het jammer dat dit ophoudt en niet nog een halve minuut even doorgetrokken is. Ook in het krachtige Buddha Belly is er een vergelijkbaar moment van relatieve rust. Hier zorgt dit wel voor een mooi en goed contrast met wat volgt.
De eerder genoemde gitaarbasis komt vooral goed naar voren in The Beer Of No Return (strakke riff) en Better.
Na drie albums had ik duidelijke verwachtingen van dit nieuwe album en dan is het altijd spannend om te beginnen met luisteren. Maar The New Black weet het eigen geluid ook op dit album goed door te zetten en klinken meer vastberaden dan ooit. Ik ben het helemaal eens met zanger Fludid wanneer hij de volgende woorden uitspreekt: “Ten Tracks. No Bullshit !!”.