The New Black – III : Cut Loose

Ik had in 2009 het voorrecht om de debuutcd van een nieuwe Duitse metalband te mogen recenseren. De muziek was niet nieuw, maar had een ongelooflijke energie en het merendeel van de nummers klonk ontzettend goed. Opvallend was het stevige gitaargeluid van de band en vooral de stem van zanger Fludid. Stiekem hoop je dan dat ze het gaan redden in de keiharde muziekindustrie. Ondertussen zijn we vier jaar verder en komt The New Black (alweer) met de derde cd III: Cut Loose. Tevens de eerste cd waar ze de hulp hebben ingeroepen van producer Jacob Hansen (Volbeat en Pretty Maids). De eerste twee cd’s heeft de band duidelijk gebruikt om zijn eigen identiteit te vinden. Vooral op II: Better In Black werd wat geëxperimenteerd. Het heeft zijn vruchten afgeworpen, want III: Cut Loose klinkt stabiel en de nummers bruisen nog altijd van de energie.
Met Innocence And Time raggen ze meteen goed naar binnen. Het nummer start met een intro waar Lemmy patent op lijkt/leek te hebben. Het tempo ligt hoog en rockt. De single Count On Me gaat daarna goed verder. Het welbekende gitaargeluid is de perfecte basis van dit nu-metal nummer. Het rockt, het kreunt, het pakt je. En de cd kent meer van deze nummers. Muzzle & Blinkers, Not Quite That Simple en Superhuman Mission hebben melodie en veel tempo. De nummers pakken je meteen bij je ballen. Bij het laatstgenoemde nummers mogen we nog mee genieten van de vocale bijdragen van Chris Birx (Motorjesus) en Tyler Voxx (The Bulletmonks). Daarnaast staan er rocknummers op die meer bluesrock georiënteerd zijn. Burning D en The Unexpected Truth zijn daar voorbeelden van. Een vette gitaarriff en een herkenbaar en lekker refrein laten je zeker niet onbetuigd. Met One Thing I Know zijn sporen te vinden van een balladachtig sfeertje hoewel een stijl- en tempowisseling de snelheid in het nummer ontluikt. Fludid laat zeker in dit rustigere nummer horen wat een bijzonder gave stem hij toch heeft. Alsof je de mozzarella aan het raspen bent met de meest grove rasp. III: Cut Loose kent meer dan één uitschieter. Al eerder schreef ik over Superhuman Mission en Count Me In, maar titelnummer Cut Loose hoort daar zeker bij. Het drumwerk is bijzonder fraai, de snelheid blijft in het nummer en het gebruik van de mondharmonica geeft juist dit nummer dat beetje extra. Maar ook in de staart een juweeltje: Antidote. De cd eindigt heel fraai met deze compositie met wederom snel drumwerk, een helse gitaarmuur, tempowisselingen en tweestemmig gezang. Algemene favoriet vinden we echter op de helft. Waarom Any Coulour You Like (As Long As It;s Black) mij zo aanspreekt, is moeilijk te omschrijven. Is het de titel die naar de bandnaam (en een uitspraak van Henry Ford rond 1900) refereert? Is het het akoestische gitaarintro dat daarna losbarst in een stevige rockriff? Is het de manier waarop Fludid zichzelf qua stem overstijgt? Of gromt of zingt het refrein zo lekker mee? Ik weet het echt niet.
Ik weet wel dat III: Cut Loose The New Black naar een hoger niveau tilt. De ultieme eerlijke rocksensatie met (Amerikaanse)rock en bluesinvloeden verdient een ereplaats in 2013.