The Night Flight Orchestra – Amber Galactic

Zanger Björn Strid (Soilwork) staat voor mij voor intensiteit en een stevige strot die behalve in zijn eigen band Soilwork ook in diverse andere gastbijdragen te horen is. In The Night Flight Orchestra laat hij zich van een geheel andere kant zien. Een soort verborgen muzikaal tweede leven, zou je kunnen zeggen. Hoe het gestart is, is vrij onzeker. Het kan zijn dat een classic-rock nummer hem triggerde, het kan ook zijn dat op weg naar een radio-interview dronken werd en uiteindelijk covers ging spelen. De start is dus gehuld in mystieke nevelen. Dat het in 2006 is gestart is wel vrij zeker toen hij met gitarist David Andersson de gemeenschappelijk voorliefde voor classic rock kon delen.
Met het aantrekken van Sharlee D’Angelo, Jonas Källsbäck, Sebastian Forslund en Richard Larsson was het plaatje compleet en kon er worden begonnen met het schrijven en opnemen van klassieke rock zoals het bedoeld is, daarbij geïnspireerd door de klassieke classic-rockelementen. Het tekenen van een deal met Nuclear Blast maakte het feest compleet. The Night Flight Orchestra is vooral een prettig samenwerkingsverband die zichzelf misschien met een korrel zout neemt. Maar qua composities zijn we wel degelijk heel serieus.
Doordat alles zo uitstekend gebaseerd is op de ‘oude(re)’ muziek, ben ik Amber Galactic gaan waarderen als het beste compilatie- of coveralbum van deze tijd. Maar dan wel een coveralbum waarop alleen maar nieuwe composities staan. De invloeden zijn echter van dusdanige aard dat The Night Flight Orchestra met het album een levend en muzikaal geschiedenisboek heeft neergezet. De composities zijn allen fraai opgebouwd met coupletjes en kenmerkende refreintjes en bevatten aanstekelijke melodieën en fraaie gitaar- en keyboardsolo’s.
Dat spel tussen keyboard en gitaar komt al meteen mooi tot uiting in Midnight Flyer. De compositie wordt ondersteund door een opzwepend ritme, is uptempo en laat zich qua geluid, samen met Star Of Rio horen als een 21^ste eeuwse Thin Lizzy. In Gemini zijn keyboard en gitaar ook belangrijk en krijgen beide instrumenten de ruimte om een prettige en afwisselende solo neer te zetten.
Dat Jonas Källsbäck achter de drumkit zit, wordt daarna duidelijk in Sad State Of Affairs. Zijn drumwerk is strak en hij neemt de rest sterk op sleeptouw. Het gebruik van de tamboerijn biedt een extra accent aan het geheel dat daarbij eveneens zwaar leunt op een dominante gitaarriff.
The Night Flight Orchestra heeft tekstueel nog een sterke troef in handen genomen. Met titels als Jennie, Domino en Josephine weet de band dat het wel snor moet zitten met de composities. De geschiedenis leert ons dat vrouwen-/meisjesnamen in titels wel scoren. Denk daarbij aan Anne (Clouseau), Suzanne (VOF de kunst; Nick en Simon), Josephine (Chris Rea), Jeanny (Falco), Rosanne (Toto) en vele anderen.
De Jennie op Amber Galactic klinkt als een kruising tussen Chicago en Kansas. De sfeer is er één van een liefdesliedje en de slepende zang in het refrein zorgt voor de aanzwengelende emotie. Domino grijpt terug op een band als Toto. Heel easy steady rock dat zo uit de jaren tachtig ontsnapt kan zijn. Het bassgeluid van Sharlee D’Angelo is lekker naar voren gehaald waardoor het funky-achtige van Chic het extra element is om de compositie af te sluiten met een onvervalste Santana-solo. De vrouwennamentrilogie wordt easy-going afgesloten met Josephine.
Het tempo wordt er even ingegooid met Space Whisperer. De haren los en bangen met die hoofden. Björn Strid klinkt hier een beetje als Russell Allen. Krachtig en warm loodst hij alles en iedereen naar het einde waar David Andersson en Sebasian Forslund gitaartechnisch even helemaal los mogen gaan. Naar het einde van het album toe, mag het stemgeluid van Björn heel veelzijdig genoemd worden. Nu heeft hij al laten blijken in Soilwork en diverse uitstapjes dat hij tot veel in staat is, maar op Amber Galactic klinkt hij fris en sterk, en laat hij vooral horen dat hij een zeer gevarieerd stemgeluid heeft.
Terug naar het volgende hoofdstuk in het geschiedenisboek dat Amber Galactic heet, zijn we ondertussen beland bij Foreigner dat in Something Mysterious bewaarheid wordt. Ik weet dat het The Night Flight Orchestra waar ik naar zit te luisteren, maar op een willekeurige luistertest zou ik Lou Gramm aanwijzen.
Afsluitend verbaast The Night Flight Orchestra me nog even. Saturn In Velvet tovert onbewust een glimlach op mijn gezicht, want deze compositie zou op het verzamelalbum ‘Alle 13 fout’ een fraaie plaats mogen krijgen. Heerlijk hoe het ritme, de rol van de keyboards en de stap-tik-stap formule de benen doen laten bewegen. Dit is gewoon de meest dansbare compositie op het album en ik zou heeeeeel graag willen zien hoe de band zich heeft gedragen tijdens het opnemen van Saturn In Velvet. Dat zou afsluitend mijn wens zijn naar de band toe.
Amber Galactic kan ik alleen maar bestempelen als een album waar ik heel graag naar luister en waarin de diverse elementen classic-rockgeschiedenis zo verweven zijn dat er tien aantrekkelijke nieuwe composities zijn uitgebracht die mijn hart sneller doet kloppen en menige ‘ouwe’ rocker doet beseffen van : “Oh ja, weet je nog”