The Oneira – Injection

The Oneira is een band die onder leiding staat van de Griekse gitarist en instrumentalist Filippos Gougoumis. Hij verhuisde naar Italië voor zijn studie geneeskunde. Nadat hij was afgestudeerd begon hij met het componeren van muziek. Toen hij drummer Danilo Saccottelli en toetsenist Gianpaolo Begnoni ontmoette formeerden ze The Oneira (genoemd naar het Griekse woord voor dromen). Na het debuutalbum Natural Prestige uit 2011 volgde in 2014 Hyperconscious. Voor dat album riepen ze de hulp in van Oliver Philipps (Everon) voor wat vocalen en de productie van het album, die in zijn studio werd opgenomen. Op dit derde album Injection heeft Philipps inmiddels plaatsgemaakt voor zanger Manuel Ruscigno.
Bij de muziek van The Oneira staan gitaar en toetsen centraal. De muziek is vol en biedt spaarzaam ruimte voor openingen. Dat levert over het algemeen een dichtgesmeerd en overweldigend geheel op. Luisteren naar Injection is dan ook een intensieve luisterervaring. De invloeden zijn talrijk, maar het zwaartepunt ligt bij AOR en neo-progressieve rock als dat van Frost* en Kino. Er zijn ook flarden Spock’s Beard en zelfs Rocket Scientists te horen op dit ruim drie kwartier klokkende schijfje.
Een aantal van de totaal negen nummers kon mij aangenaam bekoren. Te beginnen met het openingsnummer Still Free To Choose. Veel synthesizers en de aangename stem van Manuel Ruscigno die het midden houdt tussen Sting, Hasse Fröberg (The Flower Kings)  en Mark McCrite (Rocket Scientists). Het is eigenlijk een klassiek AOR-nummer met intro, couplet, refrein, gitaarsolo, couplet, refrein, refrein, outro. In het navolgende Know The Feeling wordt een stuk fermer van leer getrokken met stevig gitaarwerk en een paar vlijmscherpe solo’s. Het nummer barst van de adrenaline en voltrekt zich in een razend tempo. In het tweede deel gaat het tempo nog verder omhoog met een kneiterharde passage van beukend gitaarwerk.
Na Edipsos, een rustig stuk met fusion invloeden, volgt het instrumentale Behind The Sun. Het is een afwisseling van gelaagd toetsenspel en veel, heel veel gitaar. Ook hier spat de adrenaline weer uit je speakers. Het frivole intermezzo met piano en Mark Bogert-achtig gitaarspel komt enigszins als een verrassing. Met deze vier nummers heb je het album eigenlijk al in zijn geheel beluisterd. De resterende nummers zijn van hetzelfde spreekwoordelijke laken en pak.
Het hoogtepunt heeft men tot het laatst bewaard. Want het instrumentale titelnummer Injection is een lust voor het oor. En met ruim zeven minuten ook nog eens het langste van het album. Hier heeft men de perfecte balans gevonden tussen enerzijds gitaar en toetsen en anderzijds AOR en progressieve rock en een paar Jan Hammer-achtige toetsen solo’s. Bovendien is niet ieder gaatje dichtgesmeerd.
Of The Oneira met Injection figuurlijk gezien veel stof zal doen opwaaien blijft de vraag. Daarvoor mist de muziek naar mijn smaak eigen identiteit. Het scala aan referenties wat voorbij trekt zegt eigenlijk wel genoeg. Ik laat het finale oordeel derhalve graag over aan de luisteraar.