Noorwegen is het land dat al jaren pogingen doet om buurland Zweden naar de progrock-kroon te steken. En wat mij betreft succesvol, want ik begroet de laatste jaren meer en meer leuke muziek uit Noorwegen. The Opium Cartel is voor mij ook een weerzien met oude bekenden. Want Holm-Lupo doet veel zelf (toetsen, gitaar, basgitaar en wat zang), maar maakt graag gebruik van verschillende vocalisten en muzikanten. Zo horen we onder meer Airbag-gitarist Björn Riis, is Wobbler-drummer Lars Fredrik Frøile van de partij en zingt een van mijn favoriete zangeressen Leah Marcu van Tillian op een nummer.
Net als op de twee voorgaande albums Night Blooms (2009) en Ardor (2013) horen we op Valor een eenvoudig te verteren mix van toetsen georiënteerde popmuziek, progrock en AOR. Je hoort wat Alan Parsons Project, een vleugje The Blue Nile, een snufje Roxy Music en zelfs Clannad. Met name het toetsenwerk klinkt door het gebruik van onder meer een Oberheim Matrix-6 en Yamaha DX7 jaren tachtig.
De zang wordt de helft van het aantal nummers voor rekening genomen door Silje Huleboer. Ze maakt deel uit van een in Noorwegen populair duo. Opvallend is dat haar stem – ondanks Maria Carey als inspiratiebron – doet denken aan Madonna (in betere tijden).
Doordat de meeste nummers nogal poppy klinken valt het instrumentale en progrock-achtige A Maelstrom Of Stars extra op. Het is wat mij betreft het hoogtepunt van dit album. Naast het dubbel gelaagde toetsenwerk, inclusief gesampelde Mellotron koren, eist Björn Riis de hoofdrol op met zijn herkenbare gitaarspel. De krappe zeven minuten luisteren daarnaast heerlijk weg dankzij een goede opbouw. Het goedkoop klinkende bonus nummer What’s It Gonna Be met matige zang komt dan ook als een enigszins lauwe douche. Maar dat drukte mijn pret niet.
Valor is mijn eerste kennismaking met The Opium Cartel. En die kennismaking beviel mij dermate goed dat ik de back catalogus ook eens ga onderzoeken.