The Order – Supreme Hypocrisy

Met het zesde album gaan de Zwitsers van The Order er weer serieus tegenaan.
De twee voorgaande albums, 1986 uit 2012 en Rock’n Rumble uit 2016 waren voor de band meer een leuk tussendoortje wegens de herinneringen aan gitaarhelden uit hun jeugd dan dat er echt serieus werk van werd gemaakt. Het nieuwe album laat een herboren band horen. Er wordt serieuzer, harder en bedachtzamer gespeeld.
Vanaf 2004 timmert de band al aan de muzikale snelweg. Nieuw materiaal duurt gaandeweg wat langer voordat het uitgebracht wordt, maar dat mag de pret niet drukken.  De line-up is na al die jaren nog gelijk aan die van 2004, zanger Gianni Pontillo, gitarist Bruno Spring, bassist Andrej Abplanalp en Mauro Casciero op de drums. Op het nieuwe album kijkt de band terug naar de wilde beginjaren, gebruikt ze haar sterke punten uit die periodes en trekken ze zich nog steeds niets aan van geschepte verwachtingen.
The Order is het eerste nummer, gevolgd door het titelnummer Supreme Hypocrisy. De nummers laten een stevige rockband horen, strakke composities en sterke vocalen. Het past allemaal goed in elkaar, melodische lijnen die gedomineerd worden door lekker in het gehoor liggende gitaarmelodieën, ondersteund door drum- en baswerk. En ondertussen slingert Pontillo zijn teksten de ether in.
In het nummer Dreams Are Not The Same gaat het tempo iets hoger zonder echt in de overdrive te gaan. Ook Messiah een stevig met harde, rake drumslagen en ruiger gitaarwerk. Maar het blijft bovenal melodisch. Richting het einde van het album gaat in het nummer Sometimes het tempo omlaag. Het is een ballad met pianospel van Michael Arrom en zang van Pontillo. Het is een verrassende oase van rust op het album dat sterk gezongen wordt. The Order_Supreme Hypocrisy
In het afsluitende nummer Only The Good Die Young klinken de gitaren dreigender en neigt het geheel richting de doom metal te gaan. Wederom weet The Order te verrassen op dit sterke album. Het is goed te horen dat de band zichzelf hervonden heeft.