The Picturebooks – Home Is A Heartache

The Picturebooks hebben met Home Is A Heartache zopas hun tweede album uit. Het ligt helemaal in het verlengde van Imaginary Horse. Daarvoor gingen ze twee jaar op tournee in Europa en de Verenigde Staten en dat is te horen op Home Is A Heartache. Een aantal titels verwijzen er rechtstreeks naar: On These Roads I’ll Die, I Came A Long Way For You en de halve heimwee-song Home Is A Heartache. Het album werd opgenomen in de garage waar het duo zelf ook aan motoren werkt, als ze niet op tournee zijn.
 
Muzikaal valt dit Duitse duo moeilijk in en hokje te duwen. Zelf hebben ze het over biker-blues, maar die vlag dekt de lading niet helemaal. Zanger/gitarist Fynn Claus Grabke haalt zijn unieke, huilende gitaarsound uit oude gitaren die hij in pandjeshuizen en tweedehandszaken gaat uitzoeken, terwijl drummer Philipp Mirtschink zonder cimbalen speelt. In de plaats heeft hij een zelfgemaakt amalgaam van kettingen en bellen. En hij bespeelt die, net als zijn drums met overmaatse drumstokken en soms ook met zijn blote handen. Wie  reeds live aan het werk zag, weet dat de wild in het rond slaande Mirtschink op zich een attractie is op het podium, met daarnaast Grabke, die onverstoorbaar-cool zijn ziel blootlegt. Maar de chemie tussen de twee werkt heel aanstekelijk.
 
Ook op dit album werkt die chemie en krijg je in elke track een volle, creepy sound. Die verwijst op zijn beste momenten aan The Birthday Party van Nick Cave, The Gun Club en The Black Box Revelation en. Ook komen ze soms in de buurt van Seasick Steve, The Dream Syndicate, Monster Truck en David Lynch. Niet super-catchy, geen meezingers, maar ideaal voor een lange autorit doorheen de regen.
 
Meesterwerkjes zijn o.m. het opzwepende Cactus en het zweverig-bluesy I Came A Long Way For You. Ook memorabel zijn de break-up-song Get Gone en de industrial-blues van Fire Keeps Burning en Bad Habbits Die Hard. Wardance (geen cover van Killing Joke) en Inner Demons maken beide hun titel helemaal waar. Meezinger – dan toch – I Need That Oooh komt in de buurt van ZZ Top en is de vrolijke uitzondering op dit voor de rest eerder zwaarwichtige album. The Murderer is een prachtige aanzet tot een murder-ballad, maar het nummer stopt al voor het echt openbloeit. Live zal dit met een leuke finale waarschijnlijk wel heel goed uit de verf komen.
 
Biker-blues is het niet helemaal, industrial-blues komt misschien al dichter in de buurt. Maar verslavend is het zeker.