The Pineapple Thief – Dissolution

Geen woorden maar muziek.
Er zijn albums die weinig woorden nodig hebben. Dissolution van het Britse The Pineapple Thief is zo’n album. Het schijfje is de opvolger van het in 2016 verschenen album Your Wilderness. Op dat album, maar ook op de live cd/dvd Where We Stood, hoorden (en zagen) we voor het eerst Gavin Harrison. Ook op Dissolution horen we deze van King Crimson en Porcupine Tree bekende drummer van absolute wereldklasse.
Dissolution gaat over de duistere gevolgen van het leven in een samenleving waarin alles in het openbaar wordt gedeeld. Voorman en schrijver van alle teksten Bruce Soord zegt daarover het volgende: “In een tijd waarin we geacht worden dichter bij elkaar te zijn dan ooit, heb ik me nog nooit zo apart van de wereld gevoeld. We maken een revolutie door en op dit moment weet ik niet zeker of dat een goede is.”
Bruce Soord wil met dit album nieuwe compositorische wegen inslaan en zich verder ontwikkelen. Daar is hij buitengewoon goed in geslaagd. Wat heet! Dissolution is fijnbesnaard, ragfijn, subtiel en soms ook bijtend. Maar bovenal adembenemend mooi. Je hoort een band die in topvorm verkeert en waar alles klopt. Het laatste ontbrekende stukje in de The Pineapple Thief-puzzel was Gavin Harrison. De stijl van deze man past als een handschoen bij de muziek van de Britten.
Het voert te ver om alle nummers apart te belichten. Ik zou daar niet eens de juiste woorden voor kunnen vinden. Laat ik er toch een compositie uitlichten, het lange White Mist. Het elf minuten klokkende nummer is buiten alle proporties. Een nummer wat zelfs Steven Wilson tot op heden niet kon componeren en waardoor Porcupine Tree al jaren droog staat.
The Pineapple Thief stond jarenlang in de schaduw van groepen als Porcupine Tree. Bruce Soord werd vaak verweten een kloon te zijn van Steven Wilson. Met Dissolution slaat de band en vooral Bruce Soord al zijn criticasters keihard om de oren. De weg naar de top was lang. Maar wat is het uitzicht mooi wanneer je daar eenmaal bent.