The Plague brengt op Divided States Of Hysteria een uitgekiende symbiose tussen industrial en moderne metal. De productie zorgt ervoor dat de band nooit helemaal uit de band springt. Wel geeft het alle ruimte om het hard-zacht in de muziek perfect te benutten. Bovendien is er veel aandacht voor de details en gelaagdheid in de muziek. Dat maakt dat de uitstekend geschreven en uitgevoerde nummers helemaal tot hun recht komen. Hetzelfde geldt voor de zang van David Adam Monroe, de grote man achter The Plague en ook achter de uitstekende productie. Hij schreeuwt de ene keer zijn longen uit zijn lijf om daarna te volgen met erg melodieuze en zuivere zang. Deze dynamiek past perfect bij de overwegend explosieve muziek. De nummers van Divided States Of Hysteria gaan erin als zoete koek. Blijf maar eens stil zitten op nummers als Headline, Say What You Want To Say en het bijna poppy Ugly on the Inside. Bijna, omdat The Plague ook dit nummer weet te vermengen met explosieve kracht. Living in the Past zorgt wel voor hitpotentie. Zelfs het clap gedeelte slaat aan. Na dit rustpuntje is het weer springen op Man Machine or Beast. Right Back Down mixt daarna weer kracht aan poppy melodie. Die sfeer en kwaliteit blijft tot het einde overeind. Met ballad Clean Slate op het einde weet The Plague de emotionele snaar te raken. Gelukkig staat de repeat knop automatisch aan. Wat een heerlijke plaat.