Devil In The Details laat zich het best omschrijven als een commercieel getint uitstekend rockalbum. The Greatest is naar voren geschoven als single. Het is wel een leuk nummer, maar zou niet mijn keus zijn. Er heerst een bepaalde spanning om het nummer en het drumritme ligt goed in het oor en is zeer geschikt voor een groot publiek mede door het meezingstukje. Zou wel een succesnummer kunnen worden wanneer dit live wordt gepresenteerd. Maar er staan meer ‘meezingers’ op het album. Luister maar naar Everything of Stop of op het ‘hitsige’ (What The Hell) Baby. De vierkwartsmaat is vrij traag van tempo maar dat maakt het extra ‘dansbaar’. Meer tempo vinden we in Creator And Breaker. Tot dusver zorgen bovenstaande nummers ervoor dat The Poodles zeker een potje kunnen breken bij mij, maar de opener Before I Die laat al het andere vooralsnog in de schaduw staan. Het is een lekker nummer vol melodie en een aanstekelijk rocksfeertje. Refrein klinkt goed en past perfect in het nummer waarbij de gitaar nog even mag soleren. Een blauwdruk voor het scoren van hits. Iets dat ze eveneens toepassen in House Of Cards en het aanstekelijke Crack In The Wall. Opvallend tot slot is de ‘ballad’ Need To Believe. Dit trage nummer laat horen dat gitarist Henrik Bergqvist Jimmy Page tot zijn helden rekent. Het intro is namelijk integraal overgenomen van het nummer Come To Me van Jimmy Page (ft Puff Daddy) waarna de zanglijn van Aerosmith’s Amazing naadloos het nummer inschuift. Daarbij klinkt zanger Jakob Samuel in Alive als Jonathan Davis van Korn.
Noem het plagiaat of noem het gewoon een bijzonder gelukte vorm van kruisbestuiving waarbij The Poodles laten zien en horen dat zij goed in staat zijn om hun status van (commerciële) rockband waar te maken. In thuisland Zweden maar zeker ook daarbuiten. Op dit album gaat het over het grote geheel, maar zeker ook over de Devil In The Details.
