Dat ze indertijd bij de grunge gerekend werden, had vooral met marketing van hun toenmalige label te maken. Het grunge-etiket bezorgde hen toen nog net iets meer aandacht, terwijl hun luide gitaarmuziek ook niet zo gek ver af stond van die van Nirvana en Pearl Jam. Die tijden liggen inmiddels lang achter ons. The Posies maken nog slechts sporadisch albums en treden zelden op als band, maar voor de 30ste verjaardag van de band, trekken ze nog eens op tournee door de VS en Europa.
De vaste kern van The Posies zijn Jon Auer en Ken Stringfellow, beiden songschrijvers, zangers en gitaristen. Voor deze tour hebben ze bassist Dave Fox en drummer Mike Musburger meegenomen, de bandleden waarmee ze hun succesalbum Frosting On The Beater opgenomen hebben.
Dat Jon en Ken tegen de 50 aanschurken was aan niets te merken eens ze op het podium stonden. Jon Auer’s hemd was na twee nummers reeds doorweekt van het zweet en de twee frontmannen stuiterden over de stage als waren ze pubers in hun eerste punkbandje. Maar die energie sloeg niet altijd over op het publiek. De Kreun was niet uitverkocht en het publiek reageerde eerder tam, net als bij voorprogramma van de lokale helden Grand Blue Heron die in Kortrijk zijn nieuwe album kwamen voorstellen. Met een beetje meer animo in het publiek zou dit voor The Posies een onvergetelijke avond geweest zijn, nu bleef het bij nostalgisch-leuk en net iets beter dan degelijk.
Al na de eerste nummers kondigen Jon en Ken dat ze zich in hun live-set niet beperken tot hun grootste successen van Frosting On The Beater en Amazing Disgrace. De avond werd een dwarsdoornsede van hun carrière als band met ook heel wat onbekend –maar degelijk – materiaal en enkele, maar zeker niet alle hits.
Jon en Ken maken het zichzelf niet makkelijk op deze tournee. Ze hebben geen vaste setlist, al putten ze wel uit een reeks met dezelfde nummers van vooral drie albums: Amazing Disgrace uit 1996, Frosting On The Beater uit 1993 en Blood/Candy uit 2010. Niets uit Failure, noch uit Every Kind Of Light of uit Solid States. Dat ze debuutalbum Failure en hun jongste album Solid States overslaan, doet toch de wenkbrauwen fronsen voor een band die zijn 30ste verjaardag viert. Dat ze in Kortrijk ook radiohit Everybody Is A Fucking Liar negeren, doet dat nog meer.
Maar dan nog zit de set in De Kreun vol met ear-candy voor wie van luide gitaren houdt: Dream All Day, Daily Mutilation, Please Return It, Flavor Of The Month, Ontario … Als ze niet meteen een belletje doen rinkelen, kan YouTube je wel op het juiste spoor helpen. Ook mooi dat ze Galine, artist in residence in het Wilde Westen (De Kreun), op het podium halen om enkele nummers mee te zingen. Ook mooi hoe ze voor één nummer als duo het publiek instappen met de versterkers op één ipv tien of hoe ze een nummer uit Blood/Candy opdragen aan de overleden toenmalige drummer Darius Minwalla.
In de outro van Ontario, het tweede nummer in de toegift, trekt Jon Auer als een bezetene alle snaren van zijn gitaar kapot. Het was maar één stap verwijderd van ‘smashing a perfectly good guitar’, zoals John Hiatt schreef over Kurt Cobain. Frustratie voor de makke reactie van het publiek? Of halen de oude songs herinneringen boven aan de gloriedagen, met het besef erbij dat die voorbij zijn en niet terugkomen? Of mag luide gitaarmuziek gewoon wat venijn hebben in de staart?