The Pretty Reckless + Stone Sour – Klokgebouw (Eindhoven) 23/11/2017

Ik tref in de rij naar binnen een internationaal gezelschap bezoekers aan. Duits, Engels, Vlaams, Frans… Ik hoor al deze talen voorbij komen. Het is dan ook niet elke dag dat Stone Sour hier in de buurt speelt, dus zeker de moeite waard om een stukje voor te reizen.
Voorprogramma, of beter “special guest” The Pretty Reckless mag de zaal opwarmen voor wat komen gaat. Eerst krijgen we een tape te horen met wat kreunende vrouwengeluiden, dat geeft net dat extra beetje sex en rock ‘n’ roll voor de band om mee te starten. Taylor Momsen is een geweldige podium verschijning met haar blonde lokken, lange leren jas en shirt met groot wit kruis. Haar stem is natuurlijk geweldig, een echte rock stem zoals een Janis Joplin, Melissa Etheridge of Alannah Myles. Dat wil zeggen rauw maar toch vrouwelijk. En toegegeven, de backing vocals van de band zelf mogen er ook wezen. Alle hits van de band komen voorbij zoals Make Me Wanna Die en persoonlijke favoriet Going to Hell.
Het is zit allemaal natuurlijk een beetje tegen het randje van metal en gewoon klassiekere pop-rock aan maar de energie van de band en de sterke openingsriffs maken het toch zeker een lekker heavy optreden.
Over heavy gesproken… Stone Sour is natuurlijk de wat meer rock-gerichte band van Slipknot frontman Corey Taylor. Bijna vanzelf is dat dus net weer wat heavier dan The Pretty Reckless maar zeker met een zelfde hoveelheid melodie. Wat mij betreft was mevrouw Momsen dan ook een prima opwarmertje.
De band komt zowat 1 voor 1 op het podium en als Corey het podium betreedt gaat het publiek uit zijn dak. Veelvuldig wordt zijn naam dan ook gescandeerd, laten we wel wezen Corey is met zijn goede optredens, maar ook zeker door zijn boeken, columns en social media optredens intussen een echte metal icoon geworden.
Gewapend met een confetti kanon weet Corey nog wat extra energie te zaal in te knallen. Niet dat hij dat nodig heeft, want hij is 1 brok dynamiet! Hij heeft geen moeite het grote podium te vullen en maakt er optimaal gebruik van. Hij beperkt de intro’s tot het minimum zoals het voorstellen van zijn maat en gitarist Josh Rand en een paar bedankjes richting publiek en voorprogramma. Nergens verliest het optreden zijn vaart.
Oudere nummers zoals 30/30-150 en Made of Scars laten het publiek uit hun dak gaan terwijl het ingetogener Through The Glass ook op veel bijval kan rekenen. Dat het publiek ook bekend is met het nieuwere werk zoals Rose Red Violent Blue (This Song is Dumb & So Am I) blijkt echter ook aan de hoeveelheid mensen die dit nummer weet mee te zingen. Stone Sour laat daarmee gelijk zien dat ze nog steeds super relevant zijn als band en niet op oude succesjes hoeven te teren.