Bij The Prodigy niet terugkijken naar de periode van hun grootste succes is onmogelijk. Niet alleen omdat het toen ‘beter’ was, maar vooral omdat The Prodigy er zelf overduidelijk naar blijft verwijzen. Probeer bijvoorbeeld ‘Nasty’, ‘Ibiza’, ‘Wild Frontier’ of, in iets mindere mate, ‘Rebel Radio’ maar eens los te zien van het roemruchte verleden. Probleem is verder dat bijna alle nummers van “The Day Is My Enemy” in hetzelfde segment blijven hangen (uitzondering is het niet erg inspirerende ‘Invisible Sun‘). Weinig wol, veel geschreeuw en vooral veel repeterende beats. Leuk voor in een volle concertzaal, op het festival en soms op de dansvloer, maar veel verder komt het niet. Is er dan niks opvallends te melden aan deze plaat? Jawel, zo blijkt tijdens het titelnummer dat Martina Topley-Bird kan klinken als KatyJane Garside (van Queen Adreena en Daisy Chainsaw). Dat klinkt wel even wat anders (harder, ruiger) dan haar werk bij Tricky. Verder komt het helaas niet. Stilstand is achteruitgang. Voor de fans en de dansers bij de concerten zal het allemaal niet uitmaken.
http://www.theprodigy.com/
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/h1AaKBbNGkk”]
