The Raven Age – Darkness Will Rise

The Raven Age komt ergens zomaar uit het niets uit de lucht vallen met een album waarop maar liefst dertien composities staan. Bij elkaar goed voor 75 minuten muziek. En dat is een boel muziek dat je voor je kiezen krijgt. De muziek van The Raven Age is het best te omschrijven als een kruising tussen Kamelot en Trivium. Dat is misschien ook de reden dat niemand minder dan producer Matt Hyde (Slipknot, Trivium en Bullet For My Valentine) voor de productie heeft getekend.
Kenmerkend op het album is de consistentie waarmee Darkness Will Rise is gesierd. Alle composities ademen dezelfde sfeer en kwaliteit. Zanger Michael Burrough drukt met zijn sterke clean vocals een fikse stempel op het totale geluid. Jammer dat zijn zang bij tijd en wijle ervoor zorgt dat een stevige en krachtige start wat inzakt op het moment dat de zanglijn begint. In The Revenge is dat goed hoorbaar. Een nummer dat wel boeit door het krachtige intro en de verandering in stijl naar het einde toe.
Maar wat overheerst is de prettige aanstekelijke melodie in de composities. In Promised Land past de wat lijzige zang uitstekend in het geheel en weet de band mij met een pompende groove aan het eind van de compositie goed te pakken. Eenmaal goed op dreef verandert The Raven Age zijn stijl lichtelijk om met Age Of The Raven prettig episch naar voren te komen. Het geheel klinkt vol en gaandeweg de compositie verandert de intensiteit regelmatig. Ook in het uptempo Eye Amond The Blind wordt er vanuit een strakke basis geëxperimenteerd met stijlen door vanuit een explosief gedeelte over te gaan tot een akoestisch en orkestraal tussenstuk om uiteindelijk weer te belanden bij de eerder genoemde basis van waaruit de band vertrok.
De vergelijking met een band als Trivium komt het beste naar voren in bijvoorbeeld The Death March. Maar ook in Salem’s Fate zijn er overeenkomsten te vinden. In deze compositie wordt er goed opgebouwd naar het refrein en zorgen de gitaristen en oprichters George Harris en Dan Wright middels een pittige riff dat de muzikale basis steviger staat dan de zangmelodie.
In The Merciful One ligt de stevige rock aan de basis, terwijl Angel Of Disgrace wat krachtiger klinkt en meer de metalkant op verhuist.
Naast de enorme hoeveelheid (stevige en epische) muziek weet The Raven Age nog wat kippenvel te veroorzaken in het akoestisch startende My Dying Embers Of Life. Mede door het meer rustige karakter en een krachtige gitaarsolo is het even goed toeven in de luwte van het album.
The Raven Age is een band met veel potentie. Dat laten ze op Darkness Will Rise zeker horen. Het album bevat teveel subtiliteiten en hoeveelheid muziek om in één keer te doorgronden. Langzaam worden de contouren meer zichtbaar wanneer je het album vaker beluistert.
De band wist al te spelen als opener voor Iron Maiden, Gojira, Mastodon en Opeth. Het wordt tijd om de band aan het werk te zien en die kans is er wanneer je dit jaar een bezoek brengt aan Graspop Metal Meeting. Zeker een band om te gaan beluisteren.