Onlangs was de headliner van vanavond nog in Tilburg te zien als voorprogramma van Apocalyptica in de grote zaal van 013. Nu moeten ze het dus op eigen kracht doen hier in de veel kleinere Hall of Fame. Helaas is de zaal bij lange na niet vol. Niet dat dit de pret mag drukken. Het zorgt ook wel voor een relaxt sfeertje en het is makkelijk van bar naar podium lopen.
Ivan Pavlakovic, vocalist van het Franse Disconnected maakt niet alleen indruk met zijn zang. Zijn Engels is opmerkelijk accentloos te noemen. Maar goed, het gaat natuurlijk vooral om die zang. Nou, die is ook bijzonder sterk. Niet alleen klinken zijn cleans verdomd goed, ook staat hij zijn mannetje in de spaarzame harsh vocals. De progressieve modern metal verenigt effectief stijlen als djent, metalcore, nu- en heavy metal tot een geheel dat zowel melodieus is als op de juiste momenten weet te knallen. Er valt dus genoeg te headbangen maar we kunnen ook gewoon, lichtelijk cheesy, met de armen zwaaien. De hele band maakt een sympathieke indruk en maakt prima contact met het publiek. Als speciale verrassing krijgen we nog een niet eerder live gespeeld nummer te horen dat deels Frans, deels Engels is gezongen. Typisch zo’n moment dat het voorprogramma weet te verrassen en niet onderdoet voor de headliner.
The Raven Age wist in het begin natuurlijk extra bekendheid te vergaren omdat gitarist George Harris een zeer bekende vader heeft, yes, Steve Harris van Iron Maiden. Ze vergezelden die megasuccesvolle, iconische band dan ook in 2016 en 2023 bij hun tour. Intussen heeft Matt Cox na 7 jaar trouwe dienst voormalige vocalist Michael Burrough doen vergeten. Terecht ook, want naast een dijk van een stem heeft Matt ook een prima podiumpresentatie. Een frontman zoals grote stadionbands die hebben. Hij heeft de looks en het charisma om het publiek voor zich te winnen.
Muzikaal gezien mikt deze band ook op het grote publiek. Ze hebben zowel catchy, uptempo nummers als opener Guillotine en het Avenged Sevenfold-achtige Surrogate aan boord als zoetere nummers en meezingers. Zo ondersteunt Matt ballad The Face That Launched A Thousand Ships met een akoestische gitaar. Bij Seventh Gate zingt het publiek enthousiast de ‘whoa-ho-hoo’s’ mee. En ja, even later mogen ook de lampjes van de telefoon omhoog.
Helemaal zonder slaag of stoot verloopt het optreden niet. Geluidsproblemen zorgen er even voor dat er een lichte paniek toeslaat op het podium. Matt oppert dan maar helemaal akoestisch te gaan, tenslotte heeft hij een leren jack aan, naar eigen zeggen toch flink metal. Gelukkig wordt het probleem vrij snel opgelost. Later verneem ik van Matt dat hier de oude IT-truc, ‘aan- en uitzetten’ de oplossing was. Het mooie van een dergelijke onverwachte wending is dat de routine uit de show wordt gehaald en zorgt voor een minder gelikte, ongedwongenere performance die het allemaal net wat intiemer en specialer maakt. Het zal niemand verbazen dat na een korte schijnbeweging de band de setlist afsluit met een toegift in de vorm van Fleur de Lis.
Meteen na het optreden verschijnt Matt in de zaal om wat handjes te schudden en op de foto te gaan. Daarna is hij te vinden in de foyer waar hij ook ruim de tijd neemt voor de fans. Dat siert de band! Ze hebben in huis wat nodig is om op eigen kracht de grote zalen te vullen, helaas voorlopig nog niet de fans. Misschien te hard voor het grote publiek en te soft voor de echte metalheads?
Foto’s: Femke Valks