Streetpunk uit Utrecht; energiek en verrekte pakkend. Met de recht-toe-recht-aan gruizige elementen uit de garage-punk, verweven tot een brok energieke Oi punk-rock ‘n’ roll. Dit samengesmolten, erg pakkende geheel, met naast de puntige powerchords, zowel Chuck Berry licks als incidenteel Status Quo-pinkje of Rose Tattoo-slide, en heel veel meeblèr-Oi, heeft een bijna poppy oorwurmgehalte.
Er was een tijd dat ik veel op vrijdagnamiddag, direct uit mijn werk, in de lokale platenzaak plaatjes ging luisteren. Tijdens mijn periode van grote honger naar de nieuwste high energy rawk ‘n’ roll plaatjes, kreeg ik een keer een Cd van Discharger op aanraden van de eigenaar op mijn oren. Weliswaar een beetje buiten mijn gewoonlijke paden, echt meer streetpunk georiënteerd, maar deze Cd heeft toch menig rondje gemaakt in mijn stereo. Maar zoals dat wel vaker gebeurt, ben ik heel veel bandjes, ook van deze periode, toch weer uit het oog verloren. De overgang van Discharger naar The Reapers (zonder Tim Steinford) had ik dus ook helemaal gemist. Grappig dat deze band na jaren nu dan toch weer mijn pad kruist.
Van The Reapers zijn twee albums verschenen (Rip It Up en Kill ‘Em All), die nu als “extended versions” worden heruitgegeven. Dit omdat de band momenteel in de studio zit voor de opnames van een nieuw album (Interbellum) dat zal verschijnen via RebellionRecords. Ook komt er van drummer/zanger/componist Ronny Hamersma, bij dit label een nieuwe plaat uit met zijn andere band, Day Drinker, waarvan hij dan weer de zanger/gitarist is. Ronny is buiten zijn werkzaamheden binnen Day Drinker en The Reapers trouwens ook nog betrokken bij het Londense Crown Court, en waarschijnlijk nog wel een paar bands/projecten (ik meen hem ook in clips van Malad gezien te hebben). Muzikale duizendpoot Ronny speelt dus in meerdere bands (omdat hij getrouwd is, en dus in zoveel mogelijk bands wil spelen, heb ik hem in een interview horen zeggen; humor heeft hij wel).
Terug naar The Reapers; de mix van hardcore en streetpunk van The Reapers haalt zijn invloeden in de basis wel bij grote broers als UK Subs, The Exploited en Discharge, maar misschien nog meer dan hun grote broers, met heel pakkende, best harmonieuze lijnen er tussendoor gemikt. Die mix van energiek en overtuigend uitgespuugde frustraties met kleurrijke, pakkende harmonieuze elementen pakt bijzonder goed uit voor de band. Destijds heb ik deze band dan gemist, maar gelukkig is er de herkansing, en hierin zal ik vast niet de enige zijn.