Al enkele jaren is er op Facebook een groep genaamd The Rock and Metal Society. Een hechte groep muziekliefhebbers. Hier en daar is weleens benoemd dat het leuk zou zijn elkaar te ontmoeten. Dat is gelukt door een fantastische organisatie die een lijstje bands, bestaande uit leden van de groep, een podium in Popei heeft gegeven.
Op het affiche prijken zes namen uit de Nederlandse muziekscene, allemaal waardig aan elkaar. Daardoor is het lastig om te bepalen wie deze dag gaat openen. De heren van Von Mollestein offeren zich op en treden om stipt 14:00 aan voor een halfvolle zaal met louter muziekliefhebbers. Dunkelwalt Immerkalt en Dr. West, onder leiding van Mr. Cooger, verschijnen in doordachte ensembles. De frontman, gehuld in een wit masker en een zwarte hoed, produceert scherpe screams die perfect samenvloeien met de industriële klanken. Het geheel resoneert door de kleine zaal en de riffs zijn pure Black Metal. Von Mollestein presenteert een onconventioneel geluid, vooral met de prominente aanwezigheid van de Aggrotech stijl. Door gebruik te maken van verschillende klanken en ritmes blijft het de volledig 50 minuten een geboeid spektakel om naar te kijken.
Dit gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer Mr. Cooger vocale ondersteuning krijgt van Rob tijdens Jacky Boy. Ton John’s frontman brengt diversiteit die het nummer naar een ander niveau tilt. Toch wel één van de hoogtepunten van de set. De heren hebben ook vandaag weer de nodige moeite gestopt in hun aankleding en show. Zo zijn ze naast hun uitgedoste outfits ook allemaal voorzien van een laserhandschoen, waarmee de zaal meermaals wordt verlicht. Persoonlijk springt het creatieve baswerk van Dr. West eruit, waarbij unieke baslijnen versmelten met de backingtracks. Het gemis van een drummer wordt ook ruimschoots gecompenseerd door de vele showelementen, die perfect aansluiten op de sfeer die op het laatste wapenfeit The Order Of The Fist wordt neergezet. Von Mollestein krijgt het publiek met zich mee, mag rekenen op applaus en speelt naar eigen zeggen één van de beste optredens van dit jaar. (JW)
Nadat iedereen met elkaar kennis heeft kunnen maken tijdens de eerste ombouwpauze, mogen de Zuid-Hollanders van Gogmagore aantreden. Het is vandaag een speciale show, want het markeert het eerste optreden sinds de release van Dissolved By Nature. De debuut EP zag immers pas gisteren het levenslicht. Gogmagore put inspiratie uit zowel moderne als klassieke Black Metal, met uitstapjes naar Death Metal. Doordat deze formatie met Kevin en Josh twee vocalisten in de gelederen heeft, is er een constante dynamiek tussen de heren. Zo worden we getrakteerd op hoge krijsen die typerend zijn voor Black Metal, maar ook diepe grunts die we kennen van de Death Metal.
De geur van wierook vult de zaal en de ondoorgrondelijke Black Metal wordt erg goed ontvangen door het publiek, dat inmiddels in veelvoud is op komen dagen. De riffs zijn goed te behappen en de corpsepaint van de bandleden geven het de traditionele feeling. Het zijn vooral de stukken moderne Black die weten te overtuigen. Hoewel beide zangers zowel hoog als laag hun vocale vaardigheden goed kunnen benutten, komt vooral de combinatie en samenzang als een voordeel naar voren ten opzichte van andere bands binnen dit genre. Gogmagore mag dan nog onbekend zijn in het genre, maar onbekendheid staat hier zeker niet gelijk aan onbemindheid. (JW)
The Grey is de eerste band die ik live mag zien op het festival. Een stevige binnenkomer na een ochtend / halve middag werken om me meteen goed wakker te schudden. Een aangename verrassing. Het is duidelijk dat zowel de band als publiek het erg naar hun zin hebben tijdens het optreden. De geweldige sfeer zoals we die gewend zijn, hangt er nog altijd. Inmiddels met een flinke bank energie eraan toegevoegd. Wat een band als The Grey goed weet te doen is het meekrijgen van het publiek. Overal waar je kijkt is er wel iemand aan het headbangen. Ik stond redelijk achteraan en kan dus niet met zekerheid zeggen dat er een moshpit is gestart, al zou het me niet verbazen. (XP)
Daarna is het de beurt aan de mannen van het wereldberoemde (in The Rock and Metal Society althans) Ten Ton John. Met zo’n naam zou je denken dat het podium in zou zakken, dit is gelukkig niet het geval. Wel trillen de oorschelpen van het publiek door de enorme bak geluid die de band produceert, heerlijk. Het album wat ze eerder dit jaar uit hebben gebracht, kende ik al en ook live stelt de band niet teleur. Met name de stevige snelle nummers, zonder al teveel gedoe, bevallen goed, naar mate ze wat technischer spelen, krijgen ze me niet altijd even goed mee.
Ze hebben in ieder geval een stijl die werkt en waar ik maar al te graag meer van hoor. Zanger Rob krijgt het publiek dan ook goed mee en geeft nog een ronde applaus voor Danny Mersel, de oprichter van The Rock and Metal Society. Ondanks de druk die op Ten Ton John stond, als grote favoriet van The Rock and Metal Society, hebben ze een hele goede set gespeeld en kwam het optreden natuurlijk over. (XP)
De grootste verrassing van vanavond is Impartialize. Op papier zou ik hier niets aan moeten vinden, echter is dit voor mij toch echt het hoogtepunt van de avond. De zanger wisselt mooi qua stijl en de band complimenteert dit erg mooi. Geen nummer klinkt hetzelfde en de set verveelt geen moment. Goed geschreven nummers die overtuigend worden gebracht, hier wordt door de band nog een show bij gegeven ook. Niets op aan te merken, dit is gewoon erg goed en overtuigd genoeg om meer van de band te willen ontdekken. Ik zal ze zeker blijven volgen. (XP)
Tot slot, een band die ik op papier fantastisch zou moeten vinden. Dat klopt ook. Dit is de tweede keer dat ik Armed Cloud zie. Zanger Daan Dekker heeft iets aan zijn keel/stem begrijp ik en moet rust nemen. Daar is niets van te merken, hij zingt de nummers zoals ik van hem gewend ben en wil daar toch echt mijn complimenten voor geven, zeker omdat hij speciaal voor The Rock and Metal Society meeting een set hier ten gehore brengt. Wat een stem.
Ook instrumentaal zijn deze nummers erg interessant. Vergelijkingen met Helloween, Dio en Queensrÿche zijn logisch, toch houdt Armed Cloud het niet bij één stijl en verschillen de nummers van elkaar. De muzieksmaak van de leden verschilt soms erg, dat biedt mogelijkheden om met verschillende stijlen te experimenteren, mooi om dat naar voren te zien komen. (XP)
Hetgeen dat op 11 november in Popei heeft plaatsgevonden was werkelijk buitengewoon. Verschillende mensen spreken over een bijzonder festival: een plek waar geen gedoe was, waar een sfeer van ongekende vriendelijkheid heerste, en bovenal, waar een gevoel van thuiskomen en genieten van een gevarieerde reeks bands centraal stond. Deze dag was werkelijk onvergetelijk. Dit evenement is op fantastische wijze georganiseerd door een groep muziekliefhebbers die, net als wij bij Rockportaal, maar al te graag deze ervaring met jullie deelden.
Bij terugblikken was dit geen doorsnee commercieel festival; het voelde eerder als een feest met een grote groep vrienden die je misschien alleen via Facebook hebt leren kennen. Eigenlijk gaf het meer het gevoel van een familiedag, doordrenkt met muziek die je aanspreekt, op een locatie waar je altijd warm wordt ontvangen met open armen. Popei, organisatoren, bands en leden van The Rock and Metal Society, hartelijk dank voor het creëren van zo’n plezierig festival. Tot volgend jaar! (XP)
Foto’s: Ted Gijsman & Casper Houtepen
Tekst: Xander Pas & Jordy Weustenraad