Tekst en foto’s door Bram van Dal
Door een eerder optreden van een zekere Mister Bones als gastoptreden tijdens Club Salvador in het Parktheater, kon ik mijn enthousiasme bijna niet bedwingen, toen ik de aankondiging zag van The Rock Orchestra in de Effenaar. Hun banner versterkte mijn nieuwsgierigheid naar deze show nog meer, een sfeervolle afbeelding van een dirigent met een masker van een doodskop omgeven door kaarsen. Het net anders benaderen van rock, trekt bij mij al snel de interesse.
Bij binnenkomst bij de Effenaar, begon de verrassing eigenlijk al direct. Deze band, heeft geïnvesteerd in de presentatie, een geweldig decor, bestaande uit veel (kunst)kaarsen, aan de zijkanten van het podium grote doodskoppen en op de achtergrond, vier hoge glas in lood ramen, met een skelet als afbeelding met ook daar voor een flink aantal kaarsen, met als klapstuk in het midden van het decor een grote doodskop.
Je hebt bijna het gevoel dat je je bij het spookslot van de Efteling bent.
Met zo’n decor, verdien je bij mij pluspunten en dat vergroot nog meer mijn nieuwsgierigheid van wat er nog komen gaat.
Net voor het begin wordt de rookmachine nog eventjes aangezet, om het gevoel op te wekken dat er een laagje mist boven de grond zweeft.
En dan begint de show. Bij veel nummers heb je eventjes de tijd nodig om te ontdekken welk nummer zij op dat moment aan coveren zijn, omdat een gitaar ineens vervangen wordt door het werk van een violist, klinkt het al snel anders. En waar je normaal gesproken een elektrische gitaar zou horen, hoor je nu een saxofonist.
Het is eventjes wennen, dat je niet naar een rock band aan het luisteren bent, maar naar een orkest, dat er een eigen aanvulling aan heeeft gegeven.
Een ander detail is dat de rauwe randjes waarin de rock zich kenmerkt wat ontbreken. Het grootse van de aankondiging en van het decor, verandert tijdens de show, het is leuk en sfeervol, de muzikanten zijn goed gekleed, maar het mist iets, naar mijn gevoel is het te netjes, er zit wel een showelement in, maar het mist een beetje de impact.
Na wat instrumentale nummers, komt er een zangeres het podium op, wat past bij de sfeer van het decor, ze maakt optimaal gebruik van het podium en weet een leuke sfeer neer te zetten. Ze weet het publiek bij veel nummers mee te krijgen, mist een beetje volume. Bij veel nummers, waarbij je een flinke bas verwacht, komt die erg soft over en de stem van de zangeres, klinkt mooi, maar mist een stukje overtuiging, het is erg braaf.
Later komt er nog een zanger bij, die net uit de film Van Helsing gelopen lijkt te zijn. Aab hem worden een paar stevige nummers toevertrouwd. De gekozen nummers zijn goed, maar ook zijn vertaling mist het rauwe wat normaal gesproken in de nummers zit.
Als ik eventjes de totale show mag samenvatten, vind ik de promotie van deze show erg goed, vooral het visuele aspect, wat voor mij de trigger was om naar deze show te gaan. Het concept om rock muziek te laten vertalen door een orkest is een mooi initiatief en zou een mooie wending kunnen zijn. Instrumentaal, miste power en een stevigere bas waar de rest van het orkest op kon bouwen. Vocaa was het niet verkeerd, maar het miste de wauw-factor.
Dit avondje uit, is een avondje waar je wordt uitgedaagd zo snel mogelijk de liedjes te raden die zij coveren om zo snel mogelijk mee te kunnen zingen. De show was vermakelijk en was wel leuk, maar los van het decor en de aankondiging, miste ik de charmes van de rock. Toch wil ik over 1 of 2 jaar eens kijken hoe zij dan hun show verder hebben doorontwikkeld. Ik heb een show gezien, die nog heel veel kanten op kan en met de juiste drive kan uitgroeien tot een show die meer af is.