Het album met de lange en misschien moeilijke titel komt na de singles Chain Reaction en Lost At Sea. Die singles luidden de terugkeer van de band in nadat de bandleden even op de pauzeknop hadden gedrukt en hun toevlucht hadden gezocht in andere bands. De pauze heeft de band een nieuwe adem gegeven.
De synthpoppunk van The Rocket is gelukkig nog steeds agressief zonder brutaal te worden. Het album klinkt als geheel fris, snedig en veelzijdig en zit vol energie. Ze hebben op Throwaway, Crash en Broken meer de snelheid van Blink 182, al staan er ook een paar tragere en langere nummers op. Postcard duurt bv. zelfs bijna vijf minuten, waarmee de band toch buiten de lijntjes van de punk kleurt. Zoals dat hoort bij punk zijn net de snellere tracks heel catchy, maar hier ook heel smooth. De synths klinken lekker vol en retro, zelfs eerder het geluid van de jaren ’80, terwijl The Rocket voorts toch vooral naar de jaren ’90 teruggrijpt.
Shadow hebben die van The Rocket samen geschreven en ingespeeld met hun helden Josh en Justin van de Amerikaanse band Motion City Soundtrack en ze konden ook Marc McClusky strikken, de vaste producer van die band. Die haalde dit Belgische bandje uit zijn comfortzone en gaf hen meteen een eigen, volwassen gezicht. Ook voor de teksten hebben ze op dit album merkelijk meer de tijd genomen. Natuurlijk hoor je nog de inspiratiebronnen, maar met dit album heeft The Rocket toch weer de lat hoger gelegd.
The Rocket speelde begin dit jaar nog op de Punkrock Riot in Mezz in Breda, maar wie ze deze zomer nog live wil zien, zal toch naar België moeten afzakken.