The Royal – Deathwatch

Deadwatch is het derde album van de Nederlandse metalcoreformatie The Royal en het tweede album dat de band via Long Branch Records uitbrengt. Het gaat goed met de band en dat bewijst ook Deathwatch, dat het vervolg is op Seven uit 2017 dat al een stevige stap voorwaarts was voor The Royal. Optredens in binnen- en buitenland zijn het resultaat van alle inspanningen.
Hoewel ik bij de introductie van de eerdere singles wat huiverig was dat Deathwatch wat minder krachtig uit zou vallen dan verwacht, bewijst The Royal dat het tegendeel het geval is. Het is vooral de aanvliegroute van het album waardoor het zwaarder klinkt. Geïnspireerd door de strijd van alledag is Deathwatch tekstueel en muzikaal meer richting de duistere kant van de metalcore geschoven. Wanneer je luistert naar Nine For Hell hoor je dat duidelijk. Het start vanuit het diepste van de aarde en klinkt zwaar, bijna stroperig maar wat recht overeind blijft staan zijn de groovende elementen die een uitstekende riff als fundament kennen. Ook afsluiter Glitch is een compositie in de categorie zwaargewicht. Subtiel in Glitch zijn de subtiele djent-elementen. En zo blijft The Royal je, met frivole afwisselingen, aandacht vasthouden.
Soul Sleeper en Exodus Black zijn krachtige composities die juist een serene afwisseling in zich hebben waardoor het contrast met het totale geluid hier extra wordt aangezet. In Soul Sleeper is dat een tussenstuk dat een voorbode is voor de continuering van de basis. Exodus Black is opzwepend en zoals gezegd afwisselend. Nietsontziend davert de ritmesectie over je heen waarbij de gitaarmelodie zijn eigen spel erdoor laveert. Het gebruik van het geluid van een muziekdoos is luchtig, fris en eigenzinnig.
En daar ligt ook op Deathwatch de kracht en spanning. Drummer Tom van Ekerschot en bassist Youri Keulers zorgen continu dat hun ritmewerk als katalysator wordt geïnjecteerd en daarmee een basis bieden voor Pim Wesselink en JD Lietfing om hun ding te doen met het gitaarspel. De ene keer zwaar groovend en de andere keer in een melodieus samenspel dat aangevuld wordt met het stemgeluid van Sem Pisarahu. Daarbij weet The Royal op de juiste momenten krachtige breakdowns in te zetten zoals in Lone Wolf.
In Lone Wolf krijgt de luisteraar een spannend intro voor zijn kiezen dat al rap uitmondt in een uptempo metalcorecompositie. Alle elementen zijn vertegenwoordigd in Lone Wolf en dat uit zich in krachtige zang/grunts, aanstekelijke gitaarriffs en een opzwepend ritme dat geregeld wordt onderbroken door sterke breakdowns. Maar in Avalon word je echt getrakteerd op een breakdownmarathon in een niet overdreven snel, maar zwaar geluid.
Kleine uitstapjes maakt The Royal nog in State Of Dominance en titelnummer Deathwatch. State Of Dominance heeft de sterke metalcorebasis maar er ligt een licht oosters accent over de compositie heen en de gitaarmelodie is als een lichte zijdedraad ragfijn door de compositie heen geweven. Deathwatch is vrij rustig aangezet en doet sterk denken aan het geluid dat Parkway Drive op het laatste uitstekende album laat horen. The Royal wordt trouwens in Deathwatch ondersteund door Ryo Kinoshita van Crystal Lake dat met Helix eveneens een sterk album wist af te leveren en behoort tot de nieuwe metalcoregarde.
Ooit in contact gekomen met The Royal met Dreamcatchers kon ik niet vermoeden dat The Royal gestaag uit zou groeien tot een metalcoreformatie van formaat. Het is altijd afwachten hoe een band zich ontwikkelt. The Royal zet de lijn die vanaf het begin volgen stevig voort, maar blijven niet hangen in het geluid van weleer. Het is een band die groeit en die zichzelf steeds ontwikkelt zonder het basisgeluid te verloochenen. Petje af hiervoor. Metalcoreliefhebbers kunnen met een gerust hart ook dit album aanschaffen. De band is momenteel aan het touren met Dead Like Juliet en je kunt ze 23 maart in Popei in Eindhoven live gaan horen of later in het jaar in mei op het Submitfest in Baroeg Rotterdam.