De Kleine zaal van de Effenaar is een heerlijke zaal om intense muziek te beleven. Dat komt goed uit, want met het affiche van vanavond staat er heel wat intensiteit op het programma. Twee bands die al wat jaartjes meedraaien in het donkerste hoekje van de metal. De zaal is niet volledig uitverkocht en dat geeft wat ruimte om op meerdere plekken de bands te zien en horen.
De kick off mag Wayfarer verzorgen. Met hun Atmosferische Black Metal met een vleugje American Folk er doorheen, weten ze vanaf het eerste nummer meteen te boeien. Het geluid staat erg goed afgesteld. Met dit muziekgenre wil het nog wel eens een brij van geluid worden, maar de man aan de knoppen heeft goed werk verricht. Dat bij het eerste nummer de microfoon van Bassist/vocalist Jamie Hansen dienst weigert is even balen, maar het wordt snel opgelost.
Regelmatig wordt bij de intro’s gebruikgemaakt van backing-tracks. Volgens mij is de pingelende clean gitaar bij bepaalde nummers ook via deze techniek hoorbaar. Prima, ik ervaar dit in ieder geval niet als storend. Er worden dubbele vocalen gebruikt, en soms zelfs clean gezongen. Sterke basloopjes die prettig naar voren komen in de mix. Lange en trage stukken met drums op de toms, zonder high-hat, wat een soort leegte creëert. Een band die voor mij nog niet zo bekend was, maar zeker mijn interesse heeft gewekt.
Als The Ruins of Beverast de volume knoppen opendraait en 50 Forts Along the Rhine van zijn debut album op ons af vuurt, worden we ondergedompeld in een bad vol ijzige leegte. Waar Wayfarer melodisch en structureel klonk, wordt je nu met regelmaat op het verkeerde been gezet. Tegenstrijdige opvolgingen van akkoorden en ritmes die een heerlijk unheimische sfeer creëren. De muziek van The Ruins of Beverast bevat complexe muzikale schema’s, daar moet je voor open staan. Het is bombastisch en vol en de vocalen van multi instrumentalist Alexander von Meilenwald sturen je alle kanten op. Van brute screams en donderende grunts naar gregoriaanse keelklanken. Sommige passage doen weer aan een Peter Steele achtige “geile dronkaard-stem” denken.
Dit eenmans-project dat ruim 20 jaar bestaat, is inmiddels de cultstatus voorbij en een gevestigde naam in het circuit. De set van vanavond is een mix van oud en nieuw werk. Van het laatste album uit 2021, The Thule Grimoires, spelen ze 2 nummers en voor mij is Anchoress in Furs de favoriet.
Iemand die de band nog niet kent zal misschien moeite hebben de nummers onderling te onderscheiden, maar na slechts 6 nummers uit zijn inmiddels rijke discografie, kun je goed opmerken wat voor ontwikkeling zijn muziek de laatste jaren is ondergaan. Volwassen, heavy, zwaarmoedig. Ondanks dat brengt een set als deze een goed gevoel met zich mee.
Als het laatste akkoord is gespeeld kunnen de aanwezigen weer langzaam landen op hun voeten en terugkeren naar de realiteit.
Paul Verhagen, wederom bedankt dat ik je foto’s mag gebruiken!