Het is gelukkig niet op elke track donker en droef. Never Mind gaat in de richting van Simple Minds. Walk The Line en Full Moon stralen dan weer eerder iets van The Mission en The Cult uit. Ze kennen duidelijk hun klassiekers bij The Sad Flowers. Komen nog voorbijgefietst: The Gun Club (op Liar), Rammstein (op Schmetterling – in het Duits) en Type O Negative (op Feeling Strange). Maar laat u niet misleiden door die lijs referenties: The Sad Flowers hebben wel degelijk een eigen gezicht. Ze spelen met al die invloeden en interpreteren die naar hartenlust. Ze komen wel dichter bij het universum van de jaren ’80 dan andere ‘moderne’ bands die daar hun inspiratie halen (Bloc Party, Editors, Customs, …).
Een ideaal album voor wie heimwee heeft naar de muziek van de jaren ’80.