Vince Grant kreeg alles weer op een rijtje en dat vormde mee de start van The Sea At Midnight. De Amerikaan begon te graven naar zijn diepste muzikale roots en kwam uit bij The Cure, Joy Division, the Psychedelic Furs, Siouxsie and the Banshees, New Order en Echo and the Bunnymen. Dat hoor je niet allemaal terug op dit album en sommige referenties keren vaker terug dan andere, maar het is een mooi kader waarin hij zijn melancholische schetsen tekent.
Vince Grant kreeg nog hulp van twee lokale postpunk-helden: Chris King van Cold Showers voor de productie en mix en Brandon Pierce van Glaare kwam drummen. Je hoort nog goed dat Grant meer een man is van de mooi afgelijnde verhalen in de lyrics, maar met de juiste mensen rond zich lukt het ook prima om bij elk verhaal de juiste vibe en de juiste verhouding van tristesse te krijgen. Het is geen doorslagje van de postpunk van de jaren ’80, wel een moderne en mature interpretatie ervan: vaak synth-driven en met ijle gitaren. Het enige wat hij nog mist, is een paar meer tracks met een refrein of een catch-phrase die je aandacht pakt en niet meer loslaat, zoals hij dat wel helemaal goed doet op Medicine. Nu blijft het wel altijd leuk en interessant, maar blijft het niet allemaal echt hangen. Dit project heeft zeker de potentie om veel groter te worden.
Wie een introductie zoekt, begint best bij Medicine, Afterglow en We Share The Same Stars.
https://theseaatmidnight.bandcamp.com/album/the-sea-at-midnight